Kirkjuritið - 01.05.1965, Síða 5

KIRKJURITIÐ
243
Vér liorfum yfir lengri eða skemmri feril sem prestar. Þegar
vér stigum skrefið út á þá braut, voru sýnirnar ef til vill liáar
og bjartar og viljinn gagntekinn. Hitt getur líka verið, að vonir
og liugsjónir liafi verið bóflegar og eldur lijartans miðlungi
glaður og skær. Hvernig sem því var liáttað, þá vissum vér
það allir, að liugsjón um líf í lieilsbugar þjónustu við bið liæsta
og belgasta liafði vitjað vor og vér liöfðum beygt kné fyrir
benni og gengið lienni á bönd. Vér vissum það allir, að auð-
mýktin, fórnfýsin, kærleikurinn bafði kallað oss til fylgdar,
fullrar fylgdar. Jesús Kristur, liinn fullkomni, bafði kvatt oss
til þess að fylgja sér, bera sér vitni, líkjast sér. Vér liöfðum
játast þeirri köllun og vissum dýpst í sál og hjarta, að þetta
var góða lilutskiptið, eina keppikeflið, bið eina eftirsóknar-
verða.
Hvað varð? Hver er veruleikinn í lífi og starfi?
Eg spyr mig og þú spyrð þig. Ég vil ekki, að sú rödd hljóðni,
seni þannig spyr í barmi mínum, þó að ég viti, að svarið, ef
gefið væri, yrði ekki glæst eða gleðilegt.
Það liefur stundum verið talað um dauða presta. Ég vona,
að ég lifi ekki prestinn í sjálfum mér. Og meðan bann vakir,
ineðan liann andar, er liann óróavaldur, lætur mig ekki í friði,
hættir ekki að spyrja.
Einliver þýzkur stéttarbróðir gaf út bókarkver fyrir allmörg-
uin árum, sem lieitir: Kann aucli ein Pastor selig werden?
Getur prestur orðið bólpinn sem aðrir?
Eg bef ekki lesið þetta kver, aðeins séð þess getið. En ég
þykist vita, Iivað böfundi býr í liug með spurningu sinni.
Einu sinni fyrir löngu skrifaði ég í bréfi til konunnar minn-
a*-: „Það er hættulegt að lifa í nánd bins heilaga og belgast
ekki“. Það var á þeim árum.
Mér hefur orðið það ljósara síðan, að sá möguleiki er til,
að embættisskrúði og starfsskyldur verði brynja og skeljaliam-
l,r, sem varni því, að neistar liins liimneska, beilaga báls kom-
lgt að og fái sviðið, breinsað og tendrað. Það er mögulegt að
vera opinber — já, vér erum opinberir embættismenn — opin-
her, yfirlýstur lærisveinn og vera liættur að læra. Það er liægt
að benda á fótspor hins fullkomna og gera sér að góðu allt
°nnur spor og braut.