Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 16

6
ÚR MINNINGUM £. J. BREIÐFJÖRÐS
N. Kv.
frá því fórum við bræður með rollurnar
upp á eigin spýtur, höfðum við nestispoka
á baki, og fylgdi okkur tík, sem kölluð var
Steila, því að í hjásetum og smalamennsku
var sjálfsagt að hafa hund með til aðstoðar.
Þegar við vorum komnir fram í dalbotn
og höfðum stöðvað ærnar, eins og fyrir var
lagt, fórum við að líta í kring um okkur,
og varð okkur þá fyrst að prika upp á koll-
inn á Hrossaborginni til að horfa yfir dal-
botninn, og fannst okkur þar fagurt um að
lítast. Þetta gerðum við flesta morgna, með-
an ærnar voru að spekjast; lékum við okkur
við að kasta steinum ofan af borginni, en
af því að lítið var um lausa steina uppi á
kollinum, fórum við ofan að ánni, sem þar
var að dragast saman í ofurlítið vatnsfall
við samanrennsli smálækja. Þar var talsvert
af steinflögum, svo að við fórum að fleyta
með þeim kerlingum í ánni, og undum við
oft lengi að þeim leik, þegar veður var bjart
og við þurft'um ekki að fara í kringum ærn-
ar. — Nokkrum dögum eftir það ei við byrj-
uðum hjásetuna, vorum við að leika okkur
við ána í sólskini og blíðu; var komið um
nónbil, og fór okkur að langa í matarbita.
Gátum við þá hvergi fundið nestispokann
og hvergi séð tíkina, og hvorugt fundum
við, hvernig sem við leituðum fram undir
kvöld. Okkur flaug ekki í liug, að við hefð-
um farið upp á kollinnn á Hrossaborg um
morguninn, og vorum ekki svo skynsamir
að kalla á Stellu, heldur töldum \ ið víst, að
hún hefði strokið frá okkur og farið heim.
Svo þegar tími var tilkominn fórum við
heim með ærnar, matarlausir og soltnir. \hð
sögðum farir okkar ekki sléttar, en þá var
hlegið að okkur og spurt, hvort við hefðum
ekki reynt að kalla á tíkina; það hafði okkur
ekki dottið í hug. Þegar ég hafði fyllt svang-
inn, fórum við faðir minn og ég ríðandi
fram dal og alla leið fram að Hrossaborg.
Þá kallaði faðir minn á Stellu svo hátt, að
undir tók í borginni, en jafnskjótt sáum við
að tíkin reis upp á borgarkollinum og
dinglaði rófunni. Við gengum upp á borg-
ina, og þar lá nestispokinn og ból tíkurinnar
hjá. Hafði hún af tryggð sinni ekki viljað
yfirgefa pokann, þótt við gengjum frá, held-
ur beðið eftir því að við vitjuðum hans aft-
ur. Upp frá því gættum við pokans betur
en áður og bárum meira traust til Stellu.
Hér um bil mitt á milli vegarins, sem
liggur yfir Sælingsdalsheiði, og dalbotnsins,
er nokkuð hár foss í ánni. Fyrir ofan hann
rennur áin í stokk á mi'lli kletta og er þar
straunrhörð. Við vöndum tíkina á að elta
steina, sem við köstuðum yfir ána, og láta
hana koma m-eð þá aftur. Eitt sinn vorum
við að kasta steinum yfir ána skammt fyrir
ofan fossinn, þar sem straumurinn var orð-
inn nokkuð stríður; okkur langaði að reyna
hvort Stella gæti synt þar yfir. Þegar hún var
konrin nokkuð út í, stóðst hún eigi straum-
irrn, svo að henni kastaði ofan fyrir fossinn.
Kom þá fát á okkur, þrú að við bjuggumst
við að hafa drepið tíkina með þessum
glannaskap. Stukkunr við franr að fossbrún-
inni eins framariega og við þorðitm, til að
gæta að, hvort við sæjum hana ekki fljóta
ofan ána, en þá var hún í þann veginn að
krafsa sig út úr lrringiðunni undan fossin-
unr og skríða upp úr ánni hinunr megin.
Fórunr við að kalla á hana, en það var ár-
angurs'laiust. Hún leit aðeins til okkar, labb-
aði lúpulega og með lafandi skott upp bakk-
ann, ofan dal og heim. Þegar við komunr
heim um kvöldið, mætti hún okkur í lrlað-
varpanum þurr og þokkaleg og var hin vin-
gjarnlegasta. Þetta atvik kenndi okkur var-
kárni og gætni, því að þótt ganranið væri
græskulaust, var það allt of glannalegt.
Sjaldan lrittum við ferðamenn, sem fóru
Sælingsdalsheiði; var hún þó talsvert fjöl-
farin í kauptrðunr, sérstaklega af Saurbæ-
ingum, sem voru að flvtja ull sína til Borð-
eyrar, en þar var þá aðalverzlunarstaður
Dalamanna. Leið þeina lá fyrir ofan heið-
ina, og komu þeir oft við hjá foreldrum
nrínutn, einkunr skyldfólk og gamlir kunn-