Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 25

N. K v.
DYVEKE
15
drekika. Faðir minn sætti lagi að standa
beint á móti þeirn stað, þar sem rnóðir mín
var, og um leið og hún beygði sig niður að
lindinni, dýfði liann verndargripnum niður
11 liana, og þegar liún hafði drukkið og risið
upp, leit hún í augu föður míns, en ekki
þess manns, sem hún elskaði áður; og hún
sté dansinn með honum, varð afhuga hin-
itm fyrra, en skildi áldrei við föður minn
upp f'rá því og elskaði hann heitt til ævi-
loka."
..Verndargripurinn hlýtur að vera mátt-
ugur,“ mælti drottningin lágt. „Segðu mér
þetta aftur, Rólandína."
Herbergismærin varð að segja söguna aft-
Ur, eins og hún liafði sagt hana oft áður.
þangað til drottningin lokaði augunum og
féll í væran blund.
En konungur var hjá Dyveke á garði Sig-
britar. Hann livíldi höfuðið í kjöltu henn-
ar, og hún strauk hár hans, en í það sinn
tokst henni ekki að firra hann þunglyndi
sínu.
„Hendurnar á mér bæta ekkert um,“
tttælti hún sorgbitin; „þér eruð eins þung-
Ur á svip og þegar þér komuð, kæri herra,
'°g þér hafið ekki litið upp á litlu dúfunt
yðar.“
Ivonungur leit upp og horfði lengi á hana.
Svo stóð hann upp og gekk um gólf hröðum
skrefum.
■ „H vernig líður drottningunni?" spurði
Dyveke.
„Henni líður illa,“ svaraði ’hann. „Segðu
511 er, Dyveke, hvað átti aumingja barnið að
oera liingað norður? Elún hefði annars mátt
skemmta sér og dansa við keisarahirðina,
þangað til hún hefði náð í tiginn eigin-
luann, sem elskaði hana.“
„Hún elskar yður, kæri herra," mælti
öyveke 'lágt.
„Hvernig getur hún elskað mig, sem
aIdrei hef verið góður við hana?“ mælti
konungur. „Það er bull og vitleysa úr prest-
unum, að hjón eigi að elska hvort annað.
Hún deyr þarna uppi í höllinni af kulda
og fásinni. Tómas bartskeri hefur sagt mér,
að liún þjáist af hjartasári; hann getur ekki
læknað hana, og eg ekki heldur.“
Dyveke sat og horfði í gaupnir sér.
„Eg veit að henni fór að þykja vænt um
yður um leið og hún sá myndina af yður.“
mælti hún.
„En sú vitleysa,“ svaraði konungur önug-
lega; „enginn verður ástfanginn af mynd.“
„Jú, eg varð það,“ mælti Dyveke glað-
lega; „eg sá yður á Lúsíunótt í gluggarúð-
unni, alveg’ eins og þér standið hérna, og
elskaði yður upp frá því og dreymdi yður
þangað til þér komuð.“
„Þar var öðru máli að gegna,“ mælti kon-
ungur.
Dyveke hneigði höfuðið og talaði svo
lágt, að hann gat varla heyrt það:
„Þér komið líka einhvern tíma til drottn-
ingarinnar, kæri herra."
Þau töluðu ekki meira um þetta efni.
Hans náð fór fyrr en hann var vanur, gekk
inn til Sigbritar og settist þar.
„Drottningin er langt leidd, Sigbrit,"
mælti hann.
„Eg hef heyrt svo,“ svaraði hún, „og ill-i
færi, ef hún dæi. Þá yrði yðar náð að fara í
kvonbænir að nýju út í lönd, og þær mundu
kosta margan góðan skilding, sem við get-
um nauðulega án verið, þegar við eigurn
að fara að kljást við Svíana.“
„Eruð þér ævinlega að hugsa um ríkis-
málefni?“ spurði hans náð og var þykkju-
þungur.
„Já, ævinlegá," svaraði Sigbrit, „og líka
þegar konungur er að hugsa um annað og
herrarnir í ríkisráðinu um að auka efni sín.
En illa færi, ef drottningin dæi; hún er góð
og blíðlynd og hæfir vdl stórlyndi yðar. Og
almenningur er allur á hennar bandi, þótt
hann fái sjaldan að sjá hana.“
„Þér gætuð ekki talað með meiri nær-
gætni, þótt það væri Dyveke, sem væri veik,“
mælti. konungur.