Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 26

1()
DYVEKE
N. Kv.
„Satt er það,“ svaraði Sigbrit Willums;
„en það er til lítils að tala, Ivvort sem það er
gert mildi'lega eða harðneskjulega. Eg hef
yfirheyrt Tómas bartskera og treysti honum
betur en lærðu læknunum. Ef eg hef skilið
hann rétt, þá get eg bætt drottningunni með
heilsudrykk, sem eg sauð fyrir mörgum ár-
um úr fjallajurtum á Björgvin. Eg reyndi
drykkinn á konu Jörgens Hansens, og hún
komst á fætur eftir þrjá daga.“
Konungur reis snöggt á fætur.
„Látið mig fá þann drykk,“ mælti hann.
„Nei,“ svaraði Sigbrit Willums. „Ef
drottningin á að fá hann, þá verð eg sjálf
að gefa henni hann inn; það er ekki til
neins að aðrir geri það, þó að hennar náð
eigi í hlut. Það er samúðin, sem hrífur,
jafnframt kraftinum, sem er í slíkum heilsu-
lyfjum. Um leið verður líka að hafa yfir
formála, sem eg kann ein og trúi engum
fyrir.“
„Galdrar og gerningar! “ mælti konungur
reiðulega.
Sigbrit yppti öxlum, en svaraði engu.
Hún sttiddi hökunni á stafinn og liorfði
ofan í gólfið; engin svipbrigði sáust á and-
liti hennar. Konungur skotraði augum til
hennar öðru hvoru og drap fingrum óþolin-
móðlega á borðið. Svo lamdi hann hnefan-
um á l^orðið.
„Horfið á mig, Sigbrit Willums," mælti
hann.
Hún leit framan í hann.
„Hver er tryggingin fyrir því, að þér
bvrlið ekki drottninguhni eitur?“ spurði
hann.
Sigbrit hallaði sér aftur á bak í sætinu,
lyfti upp stafnum og horfði á hann gaum-
gæfilega og stakk honum aftur ofan í gólfið
á milli knjáa sér. Engin merki geðbrigða
sáust á andliti hennar.
„Þér svarið mér ekki,“ mælti konungur.
„Hverju ætti eg að svara yður?“ svaraði
hún kæruleysislega. „Ef eg ætlaði mér að
byrla drottningunni eitur, þá gæti eg það
hvenær sem eg vi’ldi. Haldið þér ekki, að
Sigbrit Willums eigi vikaliðuga þjóna við
hirðina? En livers vegna ætti eg að gera
henni mein. Ef eg hefði ekki viljað að hún
kæmi hingað, þá hefði ekki orðið af því.
Hefur yðar náð gleymt því, að það var eg,
sem lrvatti yður til að ganga í hjónaband-
ið?“
Konungur drúpti höfði og þagði.
„Satt er það,“ mælti lrann loksins. „Þér
gætuð byrlað henni eitur og mér og hverj-
um, sem þér vilduð. í krukkum yðar og
flöskum eru hættuleg efni. Ef eg héldi ekki
hlífiskildi ylir yður, yrðuð þær kærð fyrir
kukl og varpað á bál.“
„Vafalaust," svaraði Sigbrit rólega.
„Menn eru jafnörvita hér og annars staðar
í heiminum, og í krukkunum inínum eru
hættuleg efni. Eitur og læknislyf eru tvær
hliðar á sama hlut. Sjúkdómurinn, sem
þjáir drottniguna, er eitur, og læknislyfið,
sent eg gef henni, er annað eitur, sem rekur
liitt á brott.“
Svo þögðu þau um stund.
„Nei,“ mælti Sigbrit, „hafi eg nokkra
ástæðu til að vera drottningu reið, þá er
hún sú, að hún hefur ekki ennþá fætt yðar
náð son.“
„Elísabet á enga sök á þvi,“ svaraði kon-
ungiir.
Þá lamdi Sigbrit stafnum í borðið.
„Þá hefur yðar náð svikið eigi aðeins
Elísabetu frá Búrgund, heldur einnig móð-
ur yðar, mig óg allt ríkið, sem óskaði þessa
hjúskapar!“
Konungur leit undan; augnaráð hans var
hvikuilt og flöktandi, þegar liann sneri sér
aftur að Sigbritu.
„Hivemig ætti að koma því við, ef eg
hleypti yður inn til drottningar?" mælri
hann. „Ef það vitnaðist, að þér hefðuð
komið þangað, yrði uppi fótur og fit; og
færi svo, að Elísabet dæí, gæti eg ekki með
neinu móti spornað við því, að almenning-
ur tætti yður sundur.“