Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 28

18
DYVEKE
N. Kv.
náð,“ mæki hún. „Ef iuin fær að sofa'þang-
að til hún vaknar af sjállfu sér, batnar henni
á tveim eða þrcmur dögum; en ef þér vekið
hana, missir lyfið kraft sinn.“
Rólandína einblíndi á hana með opnum
munni.
„Sigbrit Willums!" stamaði luin.
Sigbrit sneri baki að henni og svaraði
engu. Þegar hún gekk frarn gólfið, hnaut
hún um bikarinn, sem drottningin hafði
misst.
„Takið hann upp,“ maðlti hún, „og
skamnrið þernuna, sem þvær bikara drottn-
ingarinnar. Eg sá, hve óhreinn hann var,
þegar eg blandaði drykkinn í hann.“
Rólandína stóð og gapti, þangað til liurð-
in hafði lokazt ;i hæla Sigbritu.
Hún gekk til herbergis konungs.
„Hvað þá?“ mælti liann.
„Eftir þrjá daga verður hennar náð batn-
að,“ svaráði Sigbrit.
29. kap.
Edle liafði lítil sem engin mök \áð aðra,
og enginn tók eftir því. Sigbrit hugsaði yf-
irleitt ekkert um hana. Dyveke var öll í
sínu, og þegar Torben Oxe kom þangað,
gerði liann sitt til að vera eins kurteis og
nærgætinn við hana og hann gat, svo að
henni gleymdist það, sem við hafði borið. í
herbergi konungs; honurn var því hugar-
léttir í því, að Edle var hætt að lianga utan
í honum og teyga hvert orð af vörum hans.
Þó var einn maður, sem tók eftir Edle,
og það var Hans Faaborg. Honurn hafði
lengi litizt vel á hana. Harin langaði til að
hækka í sessi og honum var ljóst. að ef hann
kvæntist dóttur Jörgens Hansens, væri mik-
ið með því unnið. Lénsmaðurinn á Björg-
vinjarhúsi var í mikilli hylli hjá konungi,
og af jrví að hann sat langt í burtu og rækti
vel embætti sitt, var engin ástæða til að ætla,
að hann missti stöðuna. Og Sigbrit hafði
sagt honum, að Jörgen Hansen væri efnað-
ur. Hans Faaborg hafði ekki heldur neina
ástæðu til að halda, að hann hugsaði of hátt.
Hann var orðinn æðsti ritari í höllinni, og
þó að Torben Oxe væri stöðugt að narta í
hann, þá var konungur vingjarnlegur við
hann, hlustaði á masið í honum, hló að því
og varð oftast við bónum hans. Þó var hann
ekkert lítillátur í kröfum og fór smám sam-
an að verða dreissugur við jafningja sína og
undirmenn. Oftar en einu sinni vítti Sig-
brit frekju lians í eyru konungs, en hann
eyddi því tali.
„Löfum Hans að masa,“ sagði lrans náð.
„Hann segir mér sumt, sem annars færi
fram hjá mér; og fari hann of langt, er eng-
inn vandi að lægja í honum rostann."
Sigbrit lét það gott heita, enda lét hún
hann líka njósna fyrir sig.
Þegar hægara \'arð um að hitta Edle eina,
kom það af sjáliu sér, að hann gat. talað
meira við hana en áður. Hann komst fljót.t
á snoðir um, að Torben Oxe hatði móðgað
hana, og því varð hann sárfeginn, því að
lrann hafði alltaf talið hallarstjórann vera
hættulegasta keppinaut sinn. Fyrir hvert
skensyrði, sem Edle sagði í hans garð, bætti
Hans Faaborg við tíu öðrurn, enda gengu
nógar sögur af herra Torben; hann var
einna ruddalegastur og rostafyflstur allra
hirðmanna og átti víða sökótt.
Hans Faaborg sagði frá í belg og biðu,
þar sem honum fannst fara vel á því. Hann
trúði Elde fyrir því, að lrallarstjórinn væri
að reyna að flæma föður hennar frá Björg-
vinjarhúsi og fá það sjálfur; hann væri orð-
inn svo illa þokkaður við liirðina og svo
skuldugur, að hann yrði að komast burtu;
raunar hefði Sigbrit lofað honum Lind-
hólmi á Skáni, en Björgvinjarhús væri þó
talsvert tekjumeira.
Fldle trúði honum og kreppti hnefana.
Henni þótti líklegt, að hann mundi ætla að
reyna að sölsa undir sig lén föður hennar,
úr því að hann hafði talið henni trú um, að
hann legði hug á hana, en svo svikið hana
smánarlega. Og jafnframt því sem hún fyllt-