Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 34

24
DYVEKE
N. Kv.
þá væri allt í lagi. Eg á fullt í fangi með að
halda í við þennan stæriláta aðal, sem er
andvigur konungi og fyrirætlunum mínum.
Eg vildi fegin gefa allt, sem eg á, til að vera
laus við það, sem kemur frá hirðinni í Búr-
gund."
„Þér yrðuð það, frænka, ef þér giftuð Dy-
veke Torben Oxe,“ svaraði Diðrik Slaghök.
Sigbrit varð hvumsa við.
„Hvað véizt þú um það, drengur minn?
Ert þú farinn að njósna um mig?"
„Eg læri listirnar af yður,“ svaraði Dið-
rik og neri höndunum saman. „Það er
hættuleg fyrirætlun, frænka, sem yður gæti
orðið hált á. Það er einskis manns meðfæri
að skilja konung frá Dyveke, því að honum
þykir vænna um lrana nú en nokkurn tíma
áður. Svo hljótið þér að sjá fram á, að þegar
skeytinu er beint á Dyveke, er til ];>ess ætlazt,
að það liitti yður, því að menn þykjast viss-
ir um, að þegar hún sé frá, þá sé líka Sigbrit
Willums úr sögunni.“
„Bíðum við,“ mæiti Sigbrit, „þú ert að
verða mikill maður, og hreykir þér hátt og
þykist vera orðinn heilmikill stjórnmála-
garpur. Varaðu þig sjálfur, áður en þú ferð
að vara mig við. Ef eg kemst að því, að þú
sért að njósna um mína hagi, þá er ekkert
auðveldara en að hengja þig upp við hliðina
á Hans Faaborg. Hans náð treystir þér ekki
rétt vel, Iivað skjannalegur sem þú ert.“
Diðrik Slaghök lét sér ekki bregða hið
minnsta.
„Vel svarað, frænka,“ mælti hann. „Þér
skuluð ekkert vera að stökkva upp á nef
yðar. Við erum samvalin, og ef annað verð-
ur fest upp, verður hitt höggvið."
„Þar skjátlast þér,“ svaraði Sigbrit ákveð-
ið. „Þú kynnist böðlinunr löngu á undan
mér, og mundu það! Mér hefur aldrei verið
um, að aðrir séu að gægjast um nrínar gáttir,
og verði eg þess vör, hika eg ekki við að loka
að mér.“
Að svo mæltu stakk hún stafnum í gólfið,
og Diðrik fór. En verndargripinn geymdi
hún inni í skáp og minntist ekki á hann við
konung eða neinn annan.
31. kap. Áhyggjur Sigbritar.
Kristján konungur hafði ekki fengið neitt
af þeinr 250 þúsundum Rínargyliina, sem
tilskilin voru til lreimanmundar drottning-
unni. Hvað ofan í annað hafði lrann skrifað
keisaranum, ríkisstjórninni og Karli mági
sínum, sem var orðinn konungur á Spáni.
Þau höfðu skrifað aftur nrargar afsakanir
unr krepputíma og sagzt ekki geta greitt að
svo stöddu. Þá hafði konungur sent sendi-
menn til hirðarinnar í Búrgund og látið
hann segja skýrt og skorinort, að konungur
gæti engan veginn beðið lengur, því að hann
væri að búa sig í herferð til Svíþjóðar.
Sendimaðurinn átti líka að benda á, lrve ó-
drengilegt væri af vandamönnum drottn-
ingar að lofa og lofa, en efna ekki. Kom
sendimaður aftur nreð ný loforð, en annað
ekki.
Enginn tók sér þetta eins nærri og Sigbrit,
senr hafði öll fjármálin að annast og var
kunnugast unr, hvar skórinn kreppti að. Ef
hún hefði mátt ráða, hefði konungur látið
Svíþjóð sigla sinn sjó, en reynt að efla bjarg-
ráð Noregs og Danmerkur.
„Ófriðurinn eyðir því, sem friðurinn afl-
ar,“ mælti hún. „Þótt yðar náð leggi allt
kapp á að vinna Svíþjóð, þá tekst það ekki
nema nreð nrannskæðri styrjöld, og þá konr-
ast öll ríkin á vonarvöl."
Hans náð skellihló.
„Það er gaman að heyra í eitt skipti, að
þér eruð kona, Sigbrit; svona mundi enginn
karlmaður hugsa eða tala. Svensku herra-
mennirnir, sem varna mér iöglegs arfs míns,
skulu fá að kenna á hefnd minni. Eg bíð
Jress aðeins, að lröggið geti ekki misst
marks“.
Sigbrit fann, að við þetta gat hún ekki
ráðið, og svo fóru þau að velta fyrir sér,
hvernig þau gætu aflað fjár.
Kristján konungur Lók mikil ián hjá að-