Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 39

N. Kv.
DYVEKE
29
svo lágt, að engir aðrir heyrðu það. — Síðan
reið hann út úr borginni, en upp frá þeim
degi sást Dyveke aldrei stökkva bros.
Hún liafði aldrei verið nreð sjálfri sér síð-
an Hans Faaborg var hengdur. Lík hans
hékk í gálganum, og Dyveke iiafði einu
snmi séð það, þegar hún gekk eftir víggarð-
inunr. í hvert sinn, sem Iienni datt það í
hug, hrökk hún saman og fór að hágráta,
því að hún kenndi sér unr aldrif ritara-
garmsins. Hitt vissi hún líka, að ef hún
heiði sagt satt frá, hefði Torben Oxe látið
lííið, og svo grét hún enn meira, því að
henni fannst óhamingjá fylgja hverju sínu
viki.
Torben Oxe konr oft til hennar og var
æfinlega jafn hæverskur. í fyrstu var hún
hálfhrædd við liann, en snrám saman hvarf
sa ótti. Stundum nrundi hún ekki vel, lrvað
F>'rir hafði komið í herbergi konungs, og
hugsaði, að hún lrefði gert of nrikið úr sök
l^ans. Þegar hann sat og horfði á hana auð-
nijúkunr aðdáunaraugunr, var hún vinsam-
legvi við hann en nokkru sinni áður. Hún
hað hann að syngja fyrir sig frönsk lög og
hældi honunr fyrir lútuleik Irans. Einn dag
hað hún lrann jafnvel að kenna sér að slá
strengina.
Fn stundum tók hún eftir bliki í augunr
hans, senr lrenni virtist vera fremur lratur en
asú Þá varð lrúrr aftur skelkuð og dró sig
1 hlé.
nifinningar Torbens Oxe voru þess
h>'irs, að Irann vissi, lrvað liann vildi. Hann
j
lataði lrana fyrir þá andstyggð, sem lnin
hafði látið í ljós, þegar hann flangsaði til
hennar í höllinni, en girnd lrans til lrennar
°x svo nrjög, að hann átti bágt nreð sig að
yarast nýtt gönulrlaup. Ef lrann Irel’ði getað
fei\gið r ilja sinn með ofbeldi og síðan fleygt
henni frá sér, þá hefði hann gert það; og ef
hann lrefði getað fengið hennar senr eigin-
k°nu, hefði hann tekið því með þökktrm.
híann var svo hvikull og eirðarlaus í fasi,
‘*h Irinir lrirðmennirnir tóku eftir því og
gerðu gys að því. Knútur Gyldenstjerne var
þeirra verstur, því að lrann vissi ástæðuna.
„Hættu að hugsa um hana, flennuna þá
arna,“ sagði hann, „eða gerðu lrenni þá skil
einlrvern daginn, sem þið eruð ein. Eftir
hverju ertu að bíða? Þú skilur líklega, að
ekki getur hún verið ireiðarleg kona, úr því
að hún lét nróður sína selja sig konungin-
unr, og gamla konan er ekkert annað en
gönrul dækja. Láttu nú lrendur standa fram
úr ernrum, en reikaðu ekki um öðrunr til
athláturs eins og mansöngvaskáld, sem er
sjúkt af vonlausri ást.“
„Þú þekkir ekki Dyveke, Knútur,“ svar-
aði hallarstjórinn, „og ef þú þekktir lraha,
nrundir þú tala öðruvísi."
Knútur Gyldenstjerne bætti við fleiri
smánarunrmælum, og þá varð Torben Oxe
svo fokvondur, að frændurnir voru rétt að
því konrnir að berjast.
Daginn áður en konungur fór af stað,
lrafði Torben Oxe fengið Lindholm að léni.
„Þó liaidið þér fyrst um sinn enrbætti yð-
ar,“ irafði lrans náð sagt. „Eg heí: ekki svo
marga liolla menn lrjá írrér, að eg rnegi missa
neinn þeirra“.
Hallarstjórinn fór til Sigbritar og þakk-
aði henni fyrir sig.
„Eg lofaði yður því,“ sagði lrún. „Þér
gátuð ekki að því gert, að Edle strauk. Reyn-
ið að ná yður í aðra Edle, því að Jrað verður
einmanalegt að sitja konulaus yl’ir á Skáni".
Hún sagði ekki nreira, og ekki var unnt
að sjá á andliti lrennar, hvað hún ætlaði sér.
Torben Oxe sagði Dyveke frá láni sínu, en
hún hlustaði svo kæruleysislega á hann, að
lrann sá að lrún vissi ekkert um fyrirætlanir
Sigbritar. Hann ruglaðist því alveg í rínrinu
02' döarum saman ranglaði lrann utrr, meðan
lratur og ást börðust í huga lrans.
Dyveke sájnjög ef'tir Edle. Hún lrafði að
vísu lítið talað við lrana, meðan hún dvald-
ist þar, en henni fannst heimilið mannlaust,
þegar Irún var farin. Hún var lrrædd við
móður sína, og því nreir senr tímar liðu.