Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 40

30
DYVEKE
N. Kv.
Sigbrit halði aldrei talað mikið við hana,
en nú sat hún oft og horfði á haria með svo
nndarlegu augnaráði, að Dyveke varð
hrædd.
Svo kom þangað gestur, sem henni hugn-
aðist ekki, og það var Hermann Willums.
Hann lrafði fengið það loforð af systur sinni,
að lrann skyldi vera í nýrri sendinelnd, sem
átti að senda til Brirssel til jress að krefjast
heimanmundarins, og þótt hann væri rriið-
ur borubrattur, þegar hann konr úr utan-
landsforinni lelaus og klæðlaus, var lrann
fljótur að ná sér aftur og verða sami blvgð-
unarlausi skrunrarinn, sem Irann haf’ði áð-
ur verið.
Hann sat að sunrbli með Torben Oxe og
öðrunr hirðmönnum, senr létu sér það vel
líka, af þvr' að þeir þorðu ekki annað vegna
Sigbritar. En þegar lrann náði í engan svall-
bróðttr, fór hann til systur sitrnar á Amak-
urstorgi, en af því að lrún nennti sjaldnast
að tala við lrann, lenti. lrann oftast inni hjá
Dyveke. Hann spurði lrana um tygi lrennar
við konung, gaf Irenni ráð og meðul til að
halda ástum nranna, og svo sagði hann
henni frá, að hún væri víðfræg við hirðir
Norðurálfunnar vegna þess, lrve nrjög kon-
ungur elskaði lrana.
Einn góðan veðurdag fékk hann lrana
til að koma nreð sér í lyfjabúðina til Diony-
siusar í Pílstræti.
„Konrdu nreð beztu vínflöskuna þína,
ganrfi eiturbyrlari," kallaði hann upp. ,,Hér
kenr eg með Dyveke, litlu dttfuna, senr er
sannkallað ljós fjölskyldunnar. Að vísu er
Sigbrit skynsemdarkerling og kann að konra
ár sinni fyrir borð, en lrefði Dyveke ekki
notið við, sæti hún enn við sjávarsíðuna í
Björgvin, og þá rná guð og helgir rnenn vita,
hvað um okkur hefði orðið.“
Díonysius kom með vínið og sagði já og
amen við öllu skvaldri Hermanns, svo sem
hans var vani og vísa. — En í hvert sinn, senr
Hermann bað ltana að konra með sér aftur
þangað, þverneitaði lrún því og fór aldrei.
Henni leiddist ruddatal hans, en varð því
fegnari að tala við Torben Oxe. Hann var
riddari og kunni að haga orðum sínum.
Þótt hann bæri girndarhug til hennar, en
væri henni reiður í aðra röndina, af því að
lrún hafði hrundið honum frá sér, þá hafði
hann áreiðanlega iðrast þess einlæglega;
hann sat svo hæversklega í herbergi hennar
nreð lútuna, söng undir og sagði henni frá
riddaraleikum, burtreiðurn og söngmótum,
senr hann lrafði verið viðstaddur á ferðum
sínum í Frakklandi.
Þegar hann bauð lrenni að ganga rneð sér
ofan í konungsgarðinn, þar sem kirsiberin
voru að þroskast og allt var í blóma, þá
hafnaði hún því. En þegar hann spurði,
Irvort hann mætti ekki senda hermi körfu
nreð þessurn svörtu berjum, þakkaði hún
honum vinsamlega fyrir og rétti lronum
höndina, og lrann bar lrana auðmjúklega að
vörum sér. — Þegar lrann var farinn, kraup
lrún á kné, lofaði guð og þakkaði verndar-
dýrlingi sínum fyrir það, að hún hafði ekki
steypt rnanni þessum í glötun með því að
segja konungi frá atviki, sem hún var alveg
hætt að botna í.
33. kap. Dauðinn.
Drottningin sendi eftir Sigbritu, og hún
Itonr dulklædd til hennar utn levnidyr.
„Sigbrit: Willurns, maðurinn minn, kon-
ungurinn, bað mig að leita yðar ráða, nreð-
an hann væri fjarverandi. Þér fyrirgefið, að
eg kem ekki til yðar, því að rnenn mundu
þvaðra um það og það gæti valdið yður ó-
þægindum."
„Yðar náð skjátlast í því efni“, svaraði
Sigbrit. „Menn tala illa um þá, sem koma
sínu frarn, en láta undan þeim, þegar til
kastanna kemur.“
Þær töluðust við unr stund. Sigbrit vissi
ekki vel, hvað drottning var að fara, og
fannst erindið hljóta að vera mikilvægara
en þetta eitt. Drottning tók eftir þessu og