Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 41

N. Kv.
DYVEKE
31
sneri sér þá beint að efninu; hún hallaði
sér að stólbakinu og mælti:
„Sigbrit mín góð; þér eruð svo hyggin og
flestum hnútum kunnug. Svo er mál með
vexti, að eg vildi fegin fá að sjá dóttur yð-
ar, sem maðurinn minn elskar svo mjög.“
hessu liafði Sigbrit ekki búizt við, og kom
ekki um leið fyrir sig orði. Drottningin hélt,
að hún væri að hugsa sig um, og horfði blíð-
lega á liana.
,,Þér megið ekki halda, að eg sakfelli Dy-
veke fyrir þessa synd,“ mælti hún. „Guð
dæmir um það, en ekki eg. Ef eg hefði verið
ung stúlka af lágum stigum og konungur-
inn fellt ástarhug til mín, þá hefði eg að
sjálfsögðu fylgt honum ævina út. Og ekki
þiufið þér að óttast, að eg geri henni neitt
rnein.“
„Eg óttast það ekki, yðar náð,“ svaraði
Sigbrit, ,,en þetta má eg ekki. Konungurinn
luundi verða æfur, ef lrann frétti þetta, og
trauðla fyrirgefa mér það; og honum mundi
ekki finnast þetta rétt gert af yðar náð.“
„Eg skai lofa jrví að segja konungi ekki
frá því,“ sagði Elísabet lágt.
„Já, þér getið lofað jrví fyrir yðar hönd,“
svaraði Sigbrit, „en þér rnegið reiða yður á,
að Dyveke mundi segja konungi frá því. Eg
bað liana einu sinni að þegja yfir nokkru
Vlð hann, og hún hefur tekið sér það svo
nærri, að htin gerir Jrað sjálfsagt aldrei fram-
ar.“
Drottning roðnaði og stóð upp. Svo leit
kún undan og sagði lágt eins og áður:
o o o o
„H verju leyndi 'dóttir yðar manninn
nainn?“
„Eg má ekki segja frá því,“ svaraði Sig-
Etit. „En raunar gerir Jiað hvorki til né frá.
Einn hirðmannanna fór að fara á fjörurnar
Vlð hana.“
Drottning talaði ekki meira og kvaddi
gestinn án Jiess að líta upp. Sigbrit fór út
nm sömu dyr og hún kom, en Jiegar hún var
kontin út úr höllinni, staldraði hún við og
horfði á liliðið og varðmennina.
„Ætlið Jiér að ráðast inn í höll hans náð-
ar, frænka?" sagði Diðrik Slaghök, sem kom
Jiar aðvífandi.
„Ekki var Jiað ætlunin,“ svaraði Sigbrit.
„Eg þarf ekki að spyrja að því,“ sagði
Diðrik. „Þér fóruð inn um bakdyrnar til
drottningarinnar, en nti standið þér hér og
eruð gröm yfir Jjví að mega ekki ganga yfir
vindubrúna og láta varðmennina kveðja yð-
ur með brynþvörunum. Þetta er líka skömm
og svívirðing, Jiar sem þér eruð æðst allra
í ríkjuni hans náðar.“
„Eg held ekkert fari illa á, að hans náð
leiti til mín,“ svaraði Sigbrit, „en annars
finnst mér Jdú vera farinn að hreykja Jiér
fullhátt, Diðrik sæll; og Jió lief eg varað Jiig
við að vera að snuðra í kringum mig.“
„Ætli eg megi það ekki, frænka?“ sagði
hann og liló, „þegar' Svíastyrjöldin er í að-
sigi. Vitið þér ekki, að eg á að verða erki-
biskup í Lundi og yfirbiskup allrar svensku
kirkjunnar?"
„Hægur, Diðrik sæll,“ sagði Sigbrit. „Þó
að þú fengir konunginn til þess, þá er hinn
heilagi faðir í Rómaborg eftir.“
,,Frænka,“ sagði Diðrik Slagliök; „við
skulum ganga heim til yðar, og jjá skal eg
sýna yður nokkuð. Hér getum við ekki
staðið upp á endann og rætt stjórnmál.“
,,Ojæja,“ sagði Sigbrit, „er þetta erkibisk-
upsdæmi komið í flokk stjórnmálanna?“
„Hún gekk þó heim með honum og fór
að lesa skjal, sem hann rétti henni. Hún rak
upp stór augu, því að Jjað var frá engum
öðrum en frá Leó páfa hinum tíunda til
hans elskulega sonar, Diðriks Slaghöks,
klerks í Miinster-stifti. Hinn heilagi faðir
lýsti yfir, að hann hefði í hyggju að veita
Diðrik erkibiskupsstólinn í Lundi, sem að
vissu leyti mætti telja. lausan; Jjess vegna
vildi hann og, vegna ágætra hæfileika Dið-
riks og þjónustusemdar lians við heilaga
kirkju, afmá þann blett, sem við fæðingu
lians var bundinn, Jjar sem hann var frillu-
borinn prestssonur. Hans heilaglviki lýsti