Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 43

N. Kv.
DYVEKE
33
lielchir frændui' liennar oa vini," svaraði
Sigbrit. „Hvert sem eg lit, verð eg vör við
ráðabrugg þeirra, og eg er hrædd um, að
þeir standi einhvern tíma yfir 1 íöbuðsvörð-
uni okkar. Ef þti værir skynsöm kona og
«igi aðeins kurrandi dúfa, þá gæturn við
ráðgazt um, livernig þessu yrði afstýrt."
»Eg skil það, mamma,“ sagði Dyveke,
>.en þér mégið ekki flækja mig inn í stjórn-
mál; eg er þeim ókunnug og vil ekki skipta
mér af þeim. Hann er ævinlega þungbúinn
á svip, þegar hann kemur frá yður, og eg
verð jjá að gera liann glaðan aftur.“
Sigbrit gerði munnvipru með fyrirlitn-
ingu.
»Já, þetta eru þínar ær og kýr,“ svaraði
itún, „ekkert gagn í þér til neins, og þó ól
eg þig vel upp og varð að ganga hart að mér
þín vegna, þangað til þú hittir konunginn.
iii þú værir eins hyggin og þú ert fögur,
mundir þú hugsa tii þess, að einhvern tíma
úeyr lians náð; þá mundir þú verða grýtt,
en eg brennd á báli.“
»Þegar konungurinn er dáinn, mega þeir
gera við mig iivað þeir vilja,“ sagði Dyveke.
Sigbrit þagði og horfði í gaupnir sér. Þá
kom sendiboði frá Torben Oxe með körfu
nieð kirsiberjum. Dyveke klappaði glöð
höndum samán og tók við körfunni.
»Að herra Torben skyldi muna það,“
sagði hún. „Hann lofaði mér þeim um dag-
lnn, en eg hélt hann hefði gleymt því.“
»Já Torben Oxe er hæverskur maður og
þykir mjög vænt um þig,“ mælti Sigbrit.
blyveke leit skelkuð á móður sína.
>>Við skuliun ekki tala um það, mamma,“
I11;elti hún. „Þegar eg hugsa um það, kemur
h'am :í hugann lík ritaraveslingsins, sent
hangir í gálganum; þá hræðilegu sjón ber
fynr mig í vöku og draumi og álasar mér
ryrir þá sök, sem eg á í dauða hans.“
»Hans Faaborg var erkifantur og verð-
skuldaði tífalt þann dauðdaga, sent hann
hlaut,“ svaraði Sigbrit. „Hann sveik alla, og
þess vegna veittust allir að ltonum. En Tor-
ben Oxe er íturmenni. Ef hann bæði þín
og konungur léLi þig frjálsa, ltverju ntundir
þú þá svara?“
Dy veke starði á hana og gat engu orði upp
kontið.
„Hvað eruð þér að segja, mantma?" sagði
hún loksins.
„Eg held þú hafir heyrt það. — Þó að þú
viljir ekki sjálf sjá, að ást konungs er að
kulna út, þá sjáunt við hin það. Honum
þykir ekki eins vænt unt þig og var, enda
væri það undarlegt; liann hefur duflað við
þig svo lengi, að það er lítt skiljanlegt þeim,
sent þekkja hann, og það er engin furða, þó
að almenningur kenni það göldrum."
„Þykir konungi ekki vænt unt mig leng-
ur?“ spurði Dyveke.
Hún starði á móður sína sent steini lostin.
„Eins og þú sérð,“ svaraði Sigbrit, „og
heppin værir þú, ef þú mættir flytja heim
til lierra Torbens sent eiginkona ltans. Þá
mundi allt þvaður og illindi þagna. Eg
múndi sjá um, að tengdasonur ntinn nyti
konungshylli og auðgaðist. Hér á dögnunm
útvegaði eg honum Lindhólms-höll og lén
á Skáni.“
„Þykir konungi ekki vænt unt mig leng-
ur?“ spurði Dyveke.
„Eg skal ekki segja um, livort þú getir
haldið ást hans í misseri eða árlangt enn,“
sagði Sigbrit; „það munar nú minnstu. Ef
þú lteldur, að ntér sé geðfellt að dóttir mín
sé konungsfrilla, þá skjátlast þér tnjög.
Minnstu þess, að það var ekki eg, sem
fleygði þér í fang hans náðar eða seldi þig
fyrir fé, — eins og almenningur heldur. Það,
sem þá gerðist, verður ekki lagfært, en ef þú
getur bjargað þér úr því með lteiðarlegum
ltjúskap, þá máttu lofa hamingjuna. Og
ekki skaltu bíða eftir því að tæma síðasta
dropann úr lögginni; þá er það ef til vill
orðið of seint, og þið sitjið eftir við skarðan
ldut,“
Dyveke starði stöðugt á ltana. Hún var
föl í andliti og skalf á beinunum.