Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 50

40
DYVEKE
N. Kv.
„Þú hefur gert það, sem þér var sagt. Farðu
lieirn í búðina þína aftur og kærðu þig koll-
óttan.“
Ríkisráðið sýknaði því alveg Torben Oxe
af ákærunni um að hafa gefið Dyveke inn
eitur; og ekki varð meira úr hinni ásökun-
inni. Þegar hún var tekin fyrir, sagði bróðir
Torbens, Jóhann Oxe, að hátignarmóðgun
kæmi þar ekki til nokkurra mála.
„Elans náð kærir bróður minn fyrir það,
að hann hafi saurgað sæng hans. Það hefði
sannarlega verið þung sök, sem hefði að
sjálfsögðu varðað lífið, ef hún hefði átt sér
stað. En eg veit ekki betur en að sæng kon-
ungs sé sú, sem drottningin hvílir í. Hér á
frilla konungs hlut að rnáli, og lögin vernda
hana engan veginn.“
o o
Hinir guldu jákvæði við þessu, og þannig
var Torben Oxe sýknaður með öllu.
„Svo leyfi eg mér að taka fram eitt atriði
ennþá,“ mælti Jólrann Oxe, „og það er það,
að ef Hróðir rninn hefði framið þetta lrvort
tveggja, sem hans náð ákærir liann fyrir og
við höfum sýknað hann af, þá hefði hann
gert það ríkinu til heilla og þó mest til
sálarheilla hans náð.“
„Þér skuluð ekki tala svo drembilega,
herra Jóhann,“ svaraði Diðrik Slaghök.
„Torben Oxe er enn ekki laus úr turnin-
um. Fyrst skulum við vita, hvað hans náð
segir urn mál þetta, því að það snertir hann
mest allra manna."
Hann gekk til konungs og skýrði honum
frá dórni ríkisráðsins. Hann varð að segja
tvfsvar frá honurn, svo að konungur léti
sér skiljast orð hans.
„Fjandinn fjarri mér,“ mælti hann svo.
Hann gekk rakleitt inn í salinn, þar sem
ríkisráðið var á fundi, og ávarpaði það rauð-
eygður og froðufellandi:
„Vita skuluð þið, að eins og jrið eruð
hef eg aldrei getað þokað ykkur hársbreidd.
Svo eruð þið bundnir saman af frændsemi
og mægðum, að þið lítið eingöngu á það,
sem er í þágu ykkar og aðalsins. Þegar eg
hef leitað til ykkar með það, sem ríkinu
rnætti að gagni verða, hafið þið vísað því á
bug með þverúð og einþykkni, ef þið hafið
ekki séð ykkur neinn hag í því. Þið hafið
farið eins fram í þessu máli, og þess vegna
fæ eg ekki dóm yfir Torben. Ef eg hefði
átt eins marga frændur og vini í ráðinu og
liann, þá hefði eg fengið annan dóm dæmd-
an. En heyrið nú, hvað eg segi: Þó að Tor-
ben Oxe hafi eins gildan háls og tarfur,
þá skal hann missa hann!“
Svo sneri hann baki við þeim og fór. Þeir
horfðu hver á annan.
„Hann dirfðist ekki að taka Torben af
lífi,“ sagði Jóhann Oxe.
Enginn svaraði þessu, og þeir skildu
áhyggjulausir.
„Hvað nú?“ spurði konungur Diðrik Slag-
Iiök. „Kannt þú ráð, Diðrik, því að hann
skal missa höfuð sitt eins víst og eg er kon-
ungurinn."
„Ráðið er einfalt,“ svaraði Diðrik. „Það
var glappaskot af yðar náð að stefna Tor-
ben fyrir ríkisráðið. Hann er þjónn yðar
hér í höllinni og á því að sjálfsögðu að dæm-
ast eftir hirðskrá eða garðsrétti.“
„Eg sé enga bót í því,“ svaraði konungur;
„í dómi þeim, sem á að dæma hann, verða
eintómir aðalsmenn, og þeir sýkna hann
eins og ríkisráðið.“
„Yðar náð getur nefnt menn í dóminn
eftir eigin geðþótta," mælti Diðrik. „Ef þér
viljið hlusta á lítilfjörlegt ráð frá mér, þá
nefnum við tólf bændur frá Solbjerg í dóm
og setjum réttinn innan fjögurra þing-
bekkja á hallartorginu. Þá dæma sveitung-
ar Torbens Oxe í máli hans, enda er hann
embættismaður í Kaupmannahafnar-léni,
'Og meira getur liann ekki krafizt með sann-
girni.“
Konungur horfði hissa á Diðrik og svo
barði hann hnefanum í borðið.
„Fjandinn fjarri mér!“ hrópaði hann.
„Svona skal það vera.“
Þrem dögum síðar var réttur settur á