Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 57

N. Kv.
ÖLDUKAS T
47
að !eggja af stað með gufuferjunni þá þegar
um kvöldið. Honum tjáði eigi að slæpast
svona lengur. — Síðan hafði Holgeir aldrei
séð fósutmóður sina. Hann kom raunar, er
hann frétti lát hennar, en það var um sein-
an; og hvað stoðaði það, þó að hann þá yæri
angraður yfir því að hann fann, að hann
eigi hafði breytt svo við liana og þær mæðg-
ur sem vera átti.
„Trúðu mér, Margrét, hann hefði ekkert
á móti því að setjast að'sem húsbóndi á
Karlsó,“ hélt Lorentze áfram eftir stundar
þögn.
Margrét minntist eigi á jretta málefni
oftar, en hlustaði á með athygli, er Lorentze
tninntist eitthvað á bróður sinn. Hún hafði
hann alltaf í liuga og varð svo mild og ástúð-
feg, er hún leit til baka á liðnar samveru-
stundir þeirra. Þó gat hún orðið fremur
bituryrt, er hún talaði um giftingu lians.
Hún endaði svo gjarnast með því, að geta
sér til um, hve seinustu stundirnar hlytu
að hafa verið honum einmanalegar og kvelj-
andi, svona meðal allra ókunnugra, og þó
tók út yfir, að auðvitað hafði eigi prestur
verið kallaður til að þjónusta hann.
„En guð er alstaða nálægur,“ mælti Mar-
grét af óbifanlegri trúarsannfæringu.
Lorentze var svo iðjusöm og sístarfandi,
að hún hafði eigi tíma til að sökkva sér
niður í þungar hugsanir. Hún átti nú brátt
að skila öllu af sér og sá því eigi út úr önn-
nnum. Hún skrifaði lista yfir allt, utan lniss
og innan,sem stórbýlinu fylgdi og fylgja bar,
og skrá yfir allar bækurnar hans.
„Hér hefur æfinlega verið höfð regla á
öllum hlutum, og svo skal einnig vera, er
okkja iians kemur og tekur við,“ sagði hún.
Þannig liðu nokkrar vikur. Þá var það
oinu sinni í maímánuði, á yndislegu kvöldi,
€r þær sátu úti í garðinum, að Lorentze var
fært bréf með útlendu frímerki. Hún sneri
því á alla kanta og virti fyrir sér. Höndina
kannaðist hún ekkert við.
„Lestu það fvrir mig, Margrét," sagði liún
og varð náföl. „Hvað skyldi nú vera á ferð-
um?“
Margrét opnaði bréfið og las það í flýti.
Það var frá ræðismanninum í Genúa.
„Hann er enn á lífi, Lorentze!“ hrópaði
hún; „það stendur hér skýrt og greinilega
í bréfinu, að hann sé á lífi.“
Lorentze varð að styðja sig við grindurn-
ar. „En ef þeir eru nú að segja ósatt urn, að
liann sé á lífi, þá er það meira en eg fæ
borið.“
Margrét hafði nú lesið allt bréfið með at-
hygli, og skýrði því Lorentze frá öllum at-
vikum og því, hvernig í misskilningnum lá.
Ræðismaðurinn í Genúa hafði í marz-
mánuði fengið bréf frá frú Gran, og til-
kynnti hún honum í jiví, að maðurinn
hennar liefði dáið úr illa kynjaðri hálsveiki
á sjúkrahúsi þar. Hún hefði með bréfinu
sent honum allálitlega fjárupphæð og beðið
hann að sjá um jarðarför hans, þar eð hún
sjálf eigi vogað að vera viðstödd. Ræðismað-
urinn sneri sér þegar þessu vðivíkjandi til
réttra hlutaðeigenda við sjúkrahúsið, en var
þá tilkynnt, að Gran væri enn á lífi, en
mjög þungt haldinn. Læknirinn hafði í
ógáti tekið annan sjúkling frá sama gisti-
húsi fyrir Gran, og þannig hafði lrú Gran
frétt lát hans. Ræðismaðurinn brá sér þeg-
ar ti! Pegli til að leiðrétta misskilning
þenna við frúna persónulega, en hún var þá
öll á burt; hafði þegar um kvöldið farið
með hraðlestinni eitthvað norður á bóginn,
en hvert, vissi enginn. Gran lá enn lengi
milli heims og helju, og eigi fyrr en eftir
margar vikur gat ræðismaðurinn fengið við
hann að tala og skýra honum frá, hve skjót-
lega kona lians hefði farið þaðan eittlrvað
norður á bóginn, svo liann liefði eigi náð
að hafa tal af lienni. Nú var Gran á bezta
batavegi og gat talað og ráðfært sig við ræð-
ismanninn um ýmislegt, er að hinni löngu
legu lians laut. Hann beiddi liann að skrifa
fyrir sig heim til systur sinnar, því hann
væri hræddur um, að einnig lnin hefði frétt