Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 58

48
OLDUKAS 1
N. Kv.
lát hans, og mundi það taka hana mjög sárt.
Sömuleiðis var konu hans skrifað, því nú
var búið að kornast fyrir, livar hún dvaldi,
og henni tifkynnt, að maður hennar væri
enn á h'fi. Hann kveðst mundi skrifa systur
sinni nánar um alla hagi sína síðar, er hann
kæmi til betri heilsu og krafta. Hann væri
nú fluttur á annað sjúkrahús, og skyldi hún
eigi láta þetta á sig fá, en vona hið bezta,
því úr öllu mundi rætast og þau eiga eftir
að lifa saman margar ánægju- og gleði-
stundir.
Lorentze sat sem í leiðslu um stund, er
hún hafði lesið bréfið. Loks sagði hún við
sjálfa sig: „Eg verð að tala við guð um þetta,
því sæla sú, er eg nú lifi í, er frá honum
komin. Það er hann, sem leggur á oss kross-
inn, og einnig hann, er sendir oss gleðina.“
Hún hélt svo fast um bréfið, sem væri hún
hrædd um að einhver kynni að hrifsa það
af benni. „Seztu hérna hjá mér, Margrét,
og skulum við svo aftur lesa bréfið, en ekki
tölum við um efni þessi við nokkurn mann.“
Aftur liðu margar vikur. Það var komið
langt fram á sumar og óðalseignin Karlsró
var íklædd orðin sínum fegursta suinar-
skrúða, er fregn kom um það, að eigandinn
myndi aldrei framar heim snúa.
í löngu og rækilegu bréfi, sem auðsjáan-
lega oft liafði verið gripið í að skrifa, lýsti
Karl Gran því fyrir systur sinni, hverjar nú
væru orðnar framtíðar fyrirætlanir hans.
Hann var mjög máttfarinn eftir hina
löngu og hættulegu légu, og einkum kenndi
hann brjóstveiki, og réðu læknar lionum
því alvarlega frá því að hverfa heim aftur,
að minnsta kosti fyrst um sinn, en setjast
að þar, sem mildara var loftslagið. Hann
liafði því fast ákveðið að liafa vetrardvöl í
Mentone, en að sumrinu að dvelja hér og
livar þar inn á milli fjallanna til að njóta
hins hressandi og heilnæma fjallalofts. —
Hvað Karlsró snerti, þá gæfi hann húsið,
garðinn og nokkuð land til að stofna þar
heilsuhæli handa fátækum, heilsulausum
börnum. Hið annað af óðalseigninni skyldi
sclja, nema nokkurn hluta skemmtigarðs-
ins, er liarin gæfi bænum í því augnamiði,
að baðvistargestir gætu átt frjálsan aðgang
þar að. Væri þekn feðginum Tode og Janna
það hugleikið, gætu þau fengið að setjast að
á Karlsró, er Lorentze flytti þaðan. Þar gæti
Janna í framtíðinni 'fengið nóg um að hugsa
nytsamt og þarflegt. Annars kveðst hann
mundu láta málaflutningsmann sinn ann-
ast um að framkvæma þenna vilja sinn, og
þyrl'ti hún eigi að hafa nein ómök fyrir því.
„Sennilega finnst þér, elskulega Rentze,
mikið um þessar ráðstafanir mínar,“ skrifar
hann ennfremur. „Þér sárnar ef til vill, að
þessi svo kæra óðalseign okkar skuli þannig
lenda í höndum óviðkomandi manna. En
ekki hefði eignin getað haldist í ætt okkar
nema á meðan við lifum — eins og nú er
komið kringumstæðum mínum; og þegar
maður, eins og eg, hef legið fyrir dauðans
dyrum, verður manni ljóst hve lítið í raun
og veru er í það varið, að festa hugann urn
of við hinn jarðneska mammon. Auðæfi
binda hjörtu vor um of við þetta fallvalta
líf, uriz drottni þóknast að opna augu vor á
réttum tíma og sýna oss hvert vera eigi vort
aðaltakmark í lífinu; minna oss á, að allt
verðum vér þetta eftir að skilja á grafar-
barminum og að ekkert fylgir oss út yfir
gröf ög dauða nema trúin og kærleikurinn.
Fanny hef eg aldrei séð. Og eg vona að við
sjáumst aldrei framar. Það var fljótfærni
eða barnaskapur er kom mér til að trúa á
ást hennar og einlægni. Hún er svo ung og
skoðanir okkar á öllu svo ólíkar. Htin ann
mér aldrei Rentze! Ef til villhefur húnhugs-
að sem svo, að ástin glæddist með tímanum,
en hún getur aldreiglæðst.þegáf hugsjónirn-
ar, áhugamálin og skoðanirnar eru svo gagn-
ólíkar. Hún gerði allt aðrar kröfur til hjóna-
bandsins en eg; — þær að bera hvort annars
byrðar, opna hugsjónir h\ors annars fyrir
hinu sanna, fagra og góða og lyfta þeim yfir
hið Irversdagslega. Þetta gat hún eigi sam-