Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 61

N. Kv.
51
OLDUKAST
öll nes og tanga, alla leið til Monaco og
Borclighera. Og þá kvað eigi minna að teg-
urðinni, er litið var út yfir Miðjarðarhafið
í öllu þe-ss litaskrúði.
Nú var komið fram á annan veturinn,
sent Gran dvaldi í Mentone. Hann var far-
inn að una hag sínum hið hezta. Karlsró
hafði að vísu áður verið honum allt, heim-
ili og föðurland, og þar hafði hann unáð
lífinu við starf sitt, en nú, er hann hafði
gefið þetta óðal sitt frá sér, fannst honurn
senr hann eigi framar væri bundinn nein-
unr traustunr böndum við lrið eiginlega
föðurjand sitt. Hið miida loftslag og lrin
óviðjafnanlega náttúrufegurð þarna suður
frá höfðu hin beztu áhrif bæði á líkama og
sál. I fyrstu leiddist honmrr að lrafa ekkert
fyrir stafni, en Irann réð skjótt fram úr því
og skapaði sér sjálfur verkahring og hafði
að lokum rróg að starfa og um að lrugsa frá
morgni til kvölds. Ennþá hafði lrann eigi
alveg gengið frá öllu viðvíkjandi sölu eigna
sinna og ráðstöfunum Ireirna í Noregi, og
fór því talsverður tími hjá honum í bréfa-
skriftir til rnálaflutnnigsmanns hans þar
ýnrsu viðvíkjandi, og svo varði hann mikl-
unr tíma til lesturs, því bókakost lrafði hann
nógan og góðan. Utanhúss, er hann vildi
rétta sig eitthvað rrpþ eða ganga sér til liress-
ingar, átti lrann kost á að kynnast nrönnum
af öllum þjóðum, ungunr og gömlurrr, sjtrk-
unr og heilsugóðum, glaðlyndurrr og Irrygg-
um.
Hann var nú farinn að verða lítið eitt
lotinn og eigi eins feitrrr og bústinn eins
og harrrr áður hafði verið. Yfir höfuð bar
lrann það nreð sér, að honunr var að hnigna
nrjög, og er lrann, kinnfiskasoginn og niður-
lútur, grár á lrár og skegg, reikaði unr í
Mentone, leyndi það sér eigi, að hann með
réttu nrátti teljast nreðal annarra sjúklinga
eða heilsuveiklaðra nranna, er þar alltaf
safnast sanran og fullt er af nálega frá öSl-
mu löndurn Norðurálfunnar. Hann Irafði
og nrest sarrran \ið farlama og heilsubilaða
saman að sælda, gaf sig nálega eingöngu að
þeinr. Hann tók innilegan þátt í kjörunr
þeirra og gerði allt, sem í hans valdi stóð,
til að létta undir byrðina með jreiin og
nrýkja og sykra þeim lífið. Hann sást tíðast
á gangi með þeim, bauð þeim heim til sín,
svo að hús hans var oft troðfullt af svona
gestum, eða þá Irann heimsótti þá á gisti-
lrúsinu, þar serrr þeir bjuggu, er þeir eftir
sólarlagið ekki máttu út fara. Hans nresta
ánægja var þó að sitja hjá þeinr og stytta
þeim stundir nreð því að spila og tefla við
þá eða lífga þá upp á annan lrátt. Öll frarrr-
'korrra hans gagnvart þessum mönnutn \'ar
þannig nákvænr og ljúfmannleg, að hann
ávann sér virðingu og aðdáun allra. Það var
eitthvað það í fari þessa nrannvinar, sem
opnaði hjörtu allra ósjálfrátt fyrir honunr.
Þeir gerðu han-n að trúnaðarmanni sínurn,
opnuðu honutrr fylgsni hjarta síns og leit-
uðu einatt ráða til lrans, er þeir vorrt á báð-
unr áttum um, hvað a-f skyldi ráða, er ein-
hvern vanda bar þeirn að höndunr. Væri ein-
lrver þeirra í fjárþröng, var Gran jafnan
fús til hjálpar. Það brá gleðiblæ á allt and-
litið, er hann naut þeirrar óblöndnu ánægju
að 'geta á einlrvern hátt hjálpað. Af því að
honum fannst hann einnritt þarna geta kom-
ið sér bezt við til að líkna og láta gott af
sér leiða, var honunr orðinn þessi staður
harla kær, og lrann langaði því ekkert heim
til Noregs aftur.
Um Lorentze var nokkuð öðru nráli að
gegna. Hún átti eigi eins hægt nreð að feila
sig við hina nýju og breyttu lifnaðarháttu.
Húslegu störfin voru hér svo gagnólík því,
er hún átti að venjast, og ýmsar gamlar
siðvenjur \’arð hún að leggja niður. Ekki
féll henni mataræðið vel. Kjarngóða, norska
steik sá hún aldrei á borðum, nei, það varð
að búa hana til eftir ýnrsum öðrurn reglum
og því aldrei nrönnum bjóðandi. Jafnvel
jarðepli máttu eigi vera eins og þau áttu að
vera; það varð að flysja utan af þeim, áður
en þau voru látin í pottinn, og svo vantaði
7*