Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 63

N. Kv.
OLDUKAST
53
eigin spýtiu', — en þetta var langt Erá því
að fullnægja starfsþrá hennar.
Það liafði lamandi áhrif á skapferli henn-
ar, er hún tók að virða fyrir sér og liugsa
um allan þennan sæg af sjúkum, tærðum,
veiklulegum mönnum, körlum og konum,
er öllum stundum reikuðu út úr hinum
afar skrautlegu gistihöllum og stauluðust
áfrani af veikuin burðum sinn í hverja átt-
ina, en einkum þó út í skemmtigarðana til
að hlusta á hljómleikana og lúðrasönginn,
er þar mátti heyra öl'lum stundum, er á
daginn leið. Með ótta og skelfingu veitti
hún þv.í eftirtekt, hvernig þessir meira og
minna farlama, útlifuðu aumingja rnenn
hurfu sýnum einn eftir annan, hvernig
fylkingar þeirra þynntust dag frá degi. Hún
vissi vel, að það var dauðinn, sem hér var
alltaf að bregða sinni köldu sigð. Raunar
var því haldið með öllu leyndu á gistihús-
unum, því þar máttu menn ómögulega
deyja; það spillti svo mjög fyrir aðsókn-
inni. Upp á allar spurningar urn líðan þessa
eða hin.s, var svarið jafnan: „Hann er veik-
ur, og enginn má við hann tala.“ eða:
„Hann er mjög þungt haldinn.“ Aldrei var
svarið: „Hann er dáinn!“ Og þó vissi Mar-
grét oft ofur vel, að þessuni, sem var „veik-
ur“ eða „mjög þungt haldinn“, var þegar
í kyrrþey búið að hola niður í kirkjugarð-
inn í Mentone fyrir mörgum dögum síðan.
Ekki fannst Margréti heldiir neitt til um
líf og framferði þessara ríku iðjuleysingja
•og slæpinga, er éiginlega áttu hvergi heima,
en flökkuðu um til að eyða tímanum ein-
hvern veginn og sökktu sér niður í svall og
munað í öllum myndum. Þeim fannst það
sjálfsagt að dvelja einnig um tíma í Men-
tone eins og í öðrum skemmtilegum borg-
um, er þeirn fannst svo rnikið til um að
geta sagt, að þeir hefðu gist. Það var síður
en svo, að framkoma þessarra spjátrunga og
yfirlætiseggja væri vel til þess fallin að gera
henni dvölina í Mentone ;inægj ulega. Hjá
þessurn fjörugu, gáskafullu, munaðargjörnu
ungti mönnum, sem eigi þekktu neitt ann-
að takmark, neina aðra verulega sælu, en
að njóta lífsins unaðssemda í sem ríkust-
um mæli, gekk eigi á öðru en eintómum
smá skyndiferðum upp um hæðirnar og út
um nágrennið í allar áttir, vanalega ríðandi
í stórhópum á ösnunum, sem hér koma í
stað góðra reiðhesta, eða þá þeir þustu þess
á milli með járnbrautarlestunum til Monte
Carlo til að freista hamingjunnar þar. —
Þetta léttúðarfulla líf vakti viðbjóð hjá
hinni ungu, alvörugefnu mey, og henni
fannst sem hún eigi gæti fest neitt yndi
hér til langframa. Hún fór að verða annars
hugar og eins og utan við sig. Að horfa upp
á Jretta líf, jrreytti hana. Það greip hana ein-
hver þrá, eitthvert óyndi, sem hún í fyrstu
eigi gat gert sér ljósa grein fyrir frá hverju
stafaði; en svo fór henni að verða þetta
skiijanlegra. Þetta óyndi, þessi þrá hét
réttu nafni heimþrd.-------
Gran fór að veita því eftirtekt, að Mar-
grét tók nú að gerast daufari með degi hverj-
um og að hún leysti þau smástörf, er hún á
hendi hafði mjög utan við sig; og
er hann ræddi um náttúrufegurðina í Men-
tone, sat hún einatt úti í horni og stein-
þagði. Honum hafði nú hugkvæmst nokk-
uð, er eyða myndi þessum leiðindum henn-
ar, og mundi hún verða honum þakklát
fyrir. Hann hafði heitið Holgeir því, að
þegar hann hefði lokið góðu embættisprófi,
skyldi hann kosta liann til utanfarar. Nú
ætlaði Gran sér að efna þetta heit sitt, og
bauð hann Holgeir þegar að búast til ferðar
og heimsækja sig svo um leið um jólin.
Þannig áttu þau Jxi, Holgeir og Margrét,
kost á að finnast og talast við, og hlaut það
að verða báðum til skemmtunar, þar sem
þau voru uppalin saman og gátu að nokkru
leyti skoðast sem systkini. Það gat eigi hjá
því farið, að þeim þætti gaman að minn-
ast liðinna samverustunda og rifja upp
garnlar endurminningar f'rá uppvaxtarár-
unum.