Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 87

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
77
„Höfnin ber nafn af fjallinu, sexn þú sérð
þarna, það heitir Taffelfjall. En eins og þú
kannske veizt þýðir „Taffel“ „borð“. Sérðu
ekki, að það er marflatt uppi eins og borð-
plata. Stundum er lagður dúkur á þetta
borð. Sjómenn kalla það svo, er fjallið er
vafið skýjurn að ofan, og veit það ætíð á
veði'abreytingu til hins verra.“
Þá tvo daga, sem ,,Tasmanía“ lá þarna á
víkinni var þó til allrar hamingju enginn
dúkur lagður á borðið. Það var þvert á móti
eigi unnt að hugsa sér indælla veður, enda
naut frú Grafton þess í fullum mæli eftir
undanfarið volk. Daginn eftir að varpað
liafði verið akkerum, var einn stærsti skips-
báturinn settur á flot og í hann stigu þeir,
auk skipstjóra, Grafton og báðir eldri synir
hans, N^il 1 i og Tom, og var nú farið í land
x Höfðaborg til þess að sjá sig um. Frú Graf-
ton hélt þó kyrru fyrir á skipsfjöl með tvö
yngstu börnin.
En hvert áttu þeir nú að fai'a til að
skemmta sér sem bezt og sjá sem flest? Gi'af-
ton stakk upp á því, að þeir færu út í hinn
mikla oarð, er Hollenzka-Austurindvei'ska-
félagið hafði komið sér upp, á þeim tíma, er
það risafyrirtæki réði lögum og lofum í
Kaplandi. í þeim mikla garði gaf að líta
ljón og mörg önnur ótarnin villidýr. Og er
hinir ungu sveinar heyi'ðu það, kunnu þeir
sér engin læti af fögnuði.
Óðara en þeir stigu inn í garðinn var
eigi unnt að hafa svo sem neinn hernil á litla
Töm. Hann ætlaði þegar að þjóta þangað,
sem ljónin höfðust við í búrum sínum, og
er óvíst hvernig farið hefði fyiir Tom, ef
Osborn skipstjóri eigi hefði náð í hendina
á honum til að halda honum frá því að
hlaupa nein gönuskeið.
„Nei, hér má sjá marga skrítna fugla og
skringilega! ‘ ‘hrópaði Villi, er honum varð
litið á hóp af stórum fuglum, er vögguðu og
spígsporuðu innan girðingar.
„Já, finnst þér það ekki?“ sagði faðir
hans, „og þeir heita líka sumir hálf skrítn-
um nöfnum. Þarna eru fuglar, sem kallaðir
eru „skrifarar“, og draga þeir nafn af því,
að upp úr hnakkanum á þeim standa fjaðrir
og er það eins til að sjá eins og þegar skrifari
stingur penna bak við eyrað. Sérðu það
ekki? Annars eru sumir þessara fugla mjög
þarfir, af því að þeir eta slöngur, sem eru
lífréttur þeirra.“
„Slöngur? Er mikið um þær á þessum
slóðum?“ spurði Villi.
„Já, og næstum því allar eiturslöngur, en
til alh'ar hamingju strádrepa „skrifararnir“
þær og rífa í tætlur með sterku klóntxm sín-
um.“
Grafton fór nú að lýsa því fyrir hinum eft-
irtektai'sama og fróðleiksfúsa syni sínum,
hvernig öllu væri vísdómslega niður raðað
fiá náttúrunnar lxendi á öllum'sviðum. Alls
staðar þar, sem mikið væri um skaðleg dýr
og hættuleg, væru einnig dýr, er væru þess
umkomin, að útrýma þeim og tortíma. Hér
á landi er rnikið um þess konar skaðleg dýr,
svo sem eiturslöngur, og þess vegna er og
mikið um skrifara. I Englandi er aftur á
móti ekkert um skaðleg dýr og „skrifai'-
anna“ því eigi þörf þar.“
Villi liélt því þó fram, að einnig í Eng-
landi væru þó villt dýr og skaðleg, t. d. fílar
og Ijón, er ekki væri á „skrifaranna" færi að
útrýma.
,,Já, að vísu, en viðkoma þeirra er svo lít-
il, að þeim fjölgar svo sem ekkert, svo að
náttúran sjálf tekur þar í taumana," sagði
Grafton.
Þeir komu nú að ljónagirðingunni, er var
undir berum himni, afgirt svæði með afar
háum og sterkum múr allt í kring, og í múr-
inn voru greyptar digrar járnstengur, svo
þéttar, að ljónin gátu aðeins rekið hramnx-
ana gegnum |xær, en sjálfum var þeim fyrir-
rnunað að brjótast út. Ráðlegi'a var,
hrammanna á þeim vegna, að koma eigi of
nærri gi'indunum.
Það var tignarleg sjón, að sjá þessi risa-
vöxnu dýr, tíu að tölu, liggjandi þarna,