Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 88

78
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
sleikjandi sólskinið og slettandi hölunum
í allar áttir. Drengirnir settu heldur en ekki
upp stór augu, því að þetta var þeim sú ný-
stárlegasta sjón, er þeim hafði enn mætt á
ferðalaginu. í fyrstu var geigur í Tom,
en sá geigur hvarf skjótt og hjá honum
vaknaði þá óstjórnleg löngun til að stríða
Ijónunum ofurlítið. Þeir Grafton og Os-
born fóru eitthvað að tala um ljónaveiðar,
og Villi hlýddi á tal þeirra. Þeir veittu því
enga eftirtekt hvað Tom liafðist að. Hann
hljóp alveg að grindunum og gægðist inn
um þær. Það gæti verið nógu gaman að sjá
eitthvert ljónanna standa upp. Hann tók
upp dálítinn stein og kastaði honum inn á
eitt ljónið. Það hreyfði sig.ekki. „Nú, vant-
ar þig annan? Ekki skal standa á honum, og
Tom kastaði öðrum og þriðja, og hitti
hann sama ljónið, en nú var því nóg boðið.
Allt í einu heyrðist ægilegt öskur. Ljónið
spratt upp, og í óstjórnlegri reiði sinni réðst
það á grindurnar með öllum sínum heljar-
kröftum, og hugði að brjóta þær. en er þær
eigi lé'tu undan, rak það sinn ægilega
hramm út á milli grindanna og hugðist að
slá Tom, en snáðinn hrökk frá skjótur sem
elding, en datt um leið aftur á bak. Til allr-
ar hamingju náði Ijónið eigi til að slá hann
með hramminum, því að það hefði kostað
líf diengsins. Þeir, faðir lians, Osborn og
Villi komu nú hlaupandi Tom til hjálpar
og reistu hann á fætur. Drengurinn æpti og
grenjaði og ljónið stóð á afturfótunum inn-
an við grindurnar, öskrandi og trvllt af
vonzku yfir því að hafa misst af bráð sinni.
„Eg vil heim til hennar mömmu!" Iiróp-
aði Tom. og skalf í honum rðddin af
Iiræðslu. „Eg skal aldrei framar kasta stein-
um í saklausar skepnur! Vesalings ljónið
var alveg saklaust, og eg átti ekki að vera að
reyta það til reiði."
Grafton ávítti son sinn alvarlega fyrir
þetta tiltæki hans, og Tom lofaði bót og
betrun. Hann fékk nú cigi frá þeim að víkja,
það sem eftir var ferðarinnar. og nú hafði
hann beyg af öllum þeim dýrum, er á vegi
þeirra urðu. Jafnvel kind einni, er þeir
gcngu hjá, þorði iiann ekki að klappa.
Seinna um daginn sneru þeir heim aftur,
og er móðir drengsins heyrði um tiltæki
litla sonar síns, og að hann þess vegna hefði
lent í hættu, reiddist hún honum og ávítaði
hann harðlega fyrir ógætnina og ofdirfsk-
una. Það, sem Tom litla þótti þó verst, var,
að hann fékk alclrei framar að fara í land,
en varð að gera sér að góðu, að liírast á
skipsfjöl lijá móður sinni, er aðrir fóru á
land til að sjá sig um.
IV. KAPÍTULT.
Foráltuveður.
,,Tasmanía“ hafði eigi tíma til að liggja
lengi í Höfðaborg og daginn eftir létti hún
akkerum og hélt áfrani í áttina til Ástralíu.
Það var nú blásandi byr og hagstætt leiði
nokkra daga og skilaði vel áfram og allt
benti á, að ferðin ætlaði að ganga mæta vel.
En „ekki er lengi að breytast veður í lofti“,
og innan fárra daga datt allt f einu í dúna-
logn, svo að „Tasmanía“ komst svo sem
ekkert áfram; seglin liéngu niðui og gerðu
nálega ekkert gagn. Hafið var spegilslétt svo
langt sem augað eygði. Það var semnáttúran.
blundaði í sælli ró, og ekkert rauf þögnina,
nema þegar matsveinninn varpaði ein-
hverjum matarleifum útbyrðis, þá þyrptist
að sægur ýmissa sjófugla til að ná í bráðina,
með gauragangi og gargi.
Flink varð nú að leysa frá skjóðunni við-
víkjandi þessum sjcSfuglum og lifnaðarhátt-
um þeirra.
„Albatros" er stærstur allra sjófugla,"
sagði Flink. „Eg hefi séð þá dauða og mælt
stærð þeirra, þeir eru hvorki meira né
aninna en Iiálfur þriðji metri með útþönd-
um vængjum. Það er bezt fyrir þig, Villi
minn, að veita þeim núna nákvæma eftir-
tekt því þegar við komum norður fyrir Kap>