Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 90

80
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
enginn skipverja í'ór af þiljum, þótt varð-
gæzlutóm ætti, á meðan mest gekk á.
Svo allt í einu, kl. 3 um nóttina, datt í
dúnalogn, en aðeins örskamma stund. Svo
laust á sama fárviðrið aftur, en nú af ann-
arri átt, eins og Flink liafði fyrir sagt. Það
varð koldimmt. yfir og eigi sáust handa
sinna skil. Fyrir „Tasmaníu“ var eigi um
annað að ræða, en breyta stefnu og hleypa
undan fárviðrinu, hvað sem svo við tæki.
En það var ekkert gamanspaug við að eiga,
því að öldurótið og sjávargangurinn var
svo ægilegur, að liver holskeflan hvolfdi sér
eftir aðra yfir skipið og sópaði öllu laus-
legu af þilfarinu útbyrðis. Það gerði allt
ennþá erfiðara viðureignar, að það var svo
hrottalegur undirsjór eftir fárviðrið undan-
farið, að við ekkert varð ráðið. Einn af há-
setunum tók útbyrðis í einni holskeflunni,
og eigi hið allra minnsta viðlit að reyna til
að bjarga honum.
„Hve lengi ætla Jressi ósköp yfir okkur
að dynja?“ spurði Osborn skipstjóri yfir-
stýrimanninn.
„Lengur en svo, að „Tasmanía“ fái hald-
ið það út, er eg því miður hræddur um,“
svaraði stýrimaður, og þó heldur drærnt.
„En þú, Flink, hvað heldur þú?“
„Eg held, að aðalhættan, er að okkur
steðjar, komi ofan frá. Mér lízt allt annað
en vel á þessi þungbúnu þrumuský þarna
uppi. Mér stendur ógn af þeirn, og er þeim
slær saman, þá fer útlitið að. . . .“
Áður en Flink fengi talað út, leiftraði
allt loftið í þrumum og eldingum, svo að
hvaðanæva heyrðist brak og brestir, og í
sömu andránni ætluðu skruggurnar alveg
að æra skipshöfnina, og það brakaði svo í
„Tasmaníu", að því var líkast sem hún
væri öll að liðast í sundur. Menn hljóðuðu
og æptu í óstjórnlegri skelfingu. Flvað hafði
viljað til? Hvorki meira né minna en það,
að eldingu hafði slegið niður í sigluna, svo
að hún klofnaði og tættist í agnir, og skip-
ið stóð í björtu báli. Þeir, er við stjórnina
voru, stóðu sem steini lostnir 0? feruru eigd
við neitt ráðið. Stórsiglan féll rambandi
útbyrðis, og hið stóra, tignarlega skip var
þarna allt í einu eins og hvert annað illa
leikið rekald á hafinu.Á þiljum stóðu menn
ráðalausir og allt lenti í fumi og ráðaleysi.
Eigi varð þá neitt úr því, að eldur læsti
sig í skipið, sem betur fór, því hinar æstu
liolskeflur og stórsjóir, er jafnt og þétt
skullu yfir það, kæfðu eldinn. En þó hið
illa leikna skip þannig frelsaðist frá ham-
förum eldsins, þá barst það þó um þarna
á hafinu fyrir veðurofsanum og öldurót-
inu, og þrátt fyrir allan áhuga og dugnað
og framsýni hinna vösku stýrimanna, Flinks
og Mackintoss, til þess að fá „Tasmaníu"
Ueitt upp í vindinn, þá fengu þeir hana
ekki til að láta að stjórn, unz Flink hug-
kvæmdist að hlaupa eftir öxum og höggva
niður smásiglureiðann. Þá fór „Tasmanía“
að láta betur að stjórn og varð loks beitt
upp í vindinn. Það ætlaði nú sarnt að veit-
ast skipshöfninni full erfitt að losa sig við
smásiglureiðann og allt það drasl, er hon-
um fylgdi, en með harðfvlgi og snarræði
tókst þeirn þó loks, skipstjóra og stýrimönn-
um hans, með röggsömum og ákveðnum
fyrirskipunum sínurn til undirmannanna,
að koma öllu í lag, svo að úr rættist og þeir
voru úr allri yfirvofandi hættu. Nú fyrst
gafst þeim tóm til að yfirlíta, hvað jressi
voðalegi fellibylur hafði að verkum gert,
og kom þá í ljós, að elding hafði orðið
tveimur af skipverjum að bana, og tveir
höfðu rotast, er framsiglan brotnaði. Nú
voru því aðeins átta skipverjar eftir á lífi,
auk þeirra skipstjóra og stýrimannanna,
Mackintoss og Flinks.
V. KAPÍTULI
Hvern endir cetlar petta að hafa?
Það er alkunnugt um sjómenn, að þeir
setja æru sína í að brjótast sjálfir fram úr