Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 92

82
FLINK STYRIMAÐUR
N. Kv.
Þeim hefur víst eigi dottið það í Rug, er
við sigldum frá Höfðaborg, að þeir innan
sólarhrings ættu að liggja liðin lík á marar-
botni. Já, Villi minn! Þú ert ennþá ungur,
en hafðu það jafnan hugfast, að „enginn
veit sína ævina, fyrr en öll er“. Satt er upp-
hafið á sálminum okkar gamla: „Hver veit,
hve nærri er ævi endi“."
VI. KAPÍTULI.
Hver er sjálfum sér ríæstur.
Grafton og Villi fóru niður, og hittist
vel á, því þeirra var þar full þörf til hjálpar
og aðstoðar, því þar var allt á tjá og turidri.
Matsveinninn hafði verið Jrar inni með skál
af heitum baunum Iianda börnunum, og
Júnó er var með Albert á hægri handleggn-
um, hafði tekið við skálinni með vinstri
liendinni, en Tom reif hana þegar af henni
og hellti um leið úr henni heitum baunun-
um ofan á Karólínu systur sína. Telpan
æpti og grenjaði eins og b'ka vonlegt var,
því að Jrað er a!It annað en notalegt að fá
hejt ofan á sig sjóðandi heitum baunum.
Hið versta var þó að Júnó, er vildi flýta
sér til að hjálpa telpunni, rasaði um ófétið
hann Vaps, er var að Jrvælast Jrar fyrir og
hún vesalings Júnó lá þar endilöng á gólf-
inu með Albert litla og svo hafði hunds-
skömmin fengið það óheilla innfall að glefsa
í fæturnar á Júnó. Þetta allt olli því, að allir
sem hlut áttu að rnáli að Vaps eigi undan-
skildum ráku upp há og skerandi angistaróp
eins og eltir gefnu merki, en frú Grafton,
lá í rúrni sínu og mátti sig hvergi hræra
til hjálpar.
Það var ófögur hljóðlist, er mættu eyrum
þeirra feðga er þeir komu niður í herbergi
sín. Það réðst þó furðulega fljótt og vel
fram úr vandræðunum, er búið var að
þurka upp af gólfinu og gefa Tom utan-
undir, eins og liann átti skilið, því hann var
pottur og panna í öllu Jressu uppþoti með
fljótfærni sinni og frekju. Eftir drykklanga
stund sátu öll börnin að baunamáltíðinni.
A þiljum var hamast við að koma öllu í
viðunandi lag. Það var kornið fyrir masturs-
nefnum og segium þar á, en erfitt reyndist
Jjað svo fáum mönnum. Fjóra menn þurfti
að setja við dælurnar, Jrví að skipið
var farið að hríðleka. Flink hafði spáð, að
livessa mundi nreð kvöldinu, og spáin rætt-
ist. Þá jókst sjórinn og þá urðu allir að
ldaupa í dælurnar, ef Jaeir eigi ættu að
sökkva. Þannig hamaðist veðrið fulla tvo
sólarhringa, og allir urðu að leggja fram
alla sína krafta frá morgni til kvölds og
næturnar með. Að síðustu voru menn orðn-
ir svo Jrreyttir og úttaugaðir, að þeir voru
að smágefast upp. Og til hvers var að ham-
ast svona? Það mundi að engu haldi koma.
Það virtist mönnum fyrirsjáanlegt.
Osborn skipstjóri vildi Jró eigi gefa upp
alla von, og bað menn sína að halda áfram
baráttunni fyrir lífinu, á meðan nokkur
vonarnesti væri um líf.
En nú kont nokkuð fyrir, sem kom slæniri
truflun á alla stjórn. Það slóst bjálki mikill
í höfuðið á Osborn, svo hann datt niður
meðvitundarlaus. Hann var þegar borinn
aftur á þilfarið, og leið á löngu, unz hann
raknaði við og mátti mæla. En er hin fyrir-
skipandi rödd skipstjóra hljóðnaði á þlij-
um, Jrá var um leið úti um allan ákafa í
björgunarstarfinu meðal háseta. Nú var
ekki að hlýða neinum fyrirskipunum, að
þeirra áliti. Allir báru of þungan hug til
yfirstýrimanns, jafnvel hatur, og létust jafn-
vel eigi lreyra, þótt hann skipaði eittlivað
fyrir verkum. Hann beitti þó bæði góðu og
illu, bæði ógnandi hótunum og bænum, og
bað menn taka aftur J:il starfa, en Jrað var
eins og að berja í steininn. Enginn hluts-
að á hann; allir fyrirlitu hann og lítilsvirtu,
jafnvel storkuðu honum, Jrótt skipið væri
komið að því að sökkva.
„Nú er farið að lygna og draga úr sjón-
um, bræður," sagði Flink og gekk til undir-
’ o o o