Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 95

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
85
eigi segi vitleysa, að þýða, Flink? Komdu nú
með okkur í bát-inn!“ sagði Mackintoss.
En, Flink lét eigi hræra neitt í sér. ,,-Nei,
góðir félagar, eg verð kyrr. En munið mig
um það, að láta strax frændur og vini Graf-
tons vita um ásueður okkar, ef þið náið
landi, og hvar okkar sé helzt að leita. Má
eg treysta því, að þið verðið við þessari bón
(minni?“
„já, treysta máttu því,“ svaraði Mackin-
toss, „en láttu nú af þessurn lieimskulega
þráa og komdu með okkur í bátinn!“
FJink svaraði honum ekki en tók aiúðlega
í liönd lionum og kvaddi liann.
Þeir félagar lögðu svo frá skipinu, komu
fyrir sig seglum og tóku stefnu í norðaustur.
VII. KAPÍTULI.
Land fyrir stafni.
Þeir Flink og Grafton stóðu lengi og
horfðu á eftir bátnum, unz hann livarf
þeim sjónum úti við sjóndeildarliringinn
— og um leið fannst Gtarfton öll von úti
um björgun. Nú lannst honum hann sjálf-
ur, elskaða konan hans, öll börnin hans,
Júnó og liinn trygglyndi stýrimaður, dæmd
til þess að deyja. Aftur og aftur hrópaði
Itann sem óður: „Hvað er nú til ráða?
Hvað getum við gert okkur til bjargar?"
„Við eigum að berjast fyrir lífinu á með-
an við fáum staðið á fótunum,“ svaraði
Flink, „og svo eigum við að fela drottni
allt vort ráð. Hann ræður öllu til hins bezta,
jregar í óefni er komið og útlitið ískyggileg-
ast.“
Að svo mæltu gekk Flink aftur að stýr-
inu og lagði því við, þannig að skipið lá
fyrir vindi. Það var nú óðum að lygna og
draga úr sjónum. Þegar Fiink hafði fengið
snúið skipinu eins og hann áleit heppileg-
ast, fór hann aftur til Graftons, er enn var
•á þiljum, settist hjá honunr og tók svo til
máls: „Heiæa Grafton, nú ætla eg að tala
við yður eins og reyndur sjómaður og segja
yður, hvernig útlitið er fyrir mínum sjón-
um: Skipið er orðið hálffullt af sjó, en eg
sé, að lekinn er ekki mjög mikill, hefur
aðeins aukizt um nokkra þumlunga síðustu
tvo tímana. Haldist nú jretta góða veður
urn stund, sökkvum við ekki fyrst urn sinn,
svo að alveg er nú eigi vonlaust um, að við
náunt landi. Hér er fullt af eyjum á þessum
slóðum, svo það ætti að geta verið von um,
að við næðum landi á einhverri þeirra, og
jrá ætti okkur að vera borgið. Þér megið
með engu móti missa kjarkinn. Farið ,nú
niður til konu yðar og talið við h.ana hug-
hreystandi og eins og lítil hætta sé á ferð-
um. Þér segið lienni ekkert frá jressu
ódrengilega uppþoti skipshafnarinnar, og
spyrji hún eftir matsveininum, segið þér,
að hann sé eitthvað að stjana við hásetana.
Villi er nti drengur, sem ekki er stolið í
stertinum; jrar er mannsefni að alast upp;
honum er óhætt að skýra satt og rétt frá
öllu. Biðjið hann frá mér að finna mig hið
fyrsta."
Grafton var hinn nresti hugarléttir að
þessum uppörvunarorðum Flinks. Hann
tók alúðlega í lrönd honum og þakkaði lion-
um fyrir veglyndi hans og tryggð í sinn garð
og sinna. Svo fór hann ofan í lyftingu á
fund konu sinnar. Honum til m'estu hugar-
hægðar svaf kona hans vært og sömuleiðis
þrjti börnin, en jrau Villi og Júnó sátu uppi.
Grafton settist hjá rúmi konu sinnar, en
sagði Viíla að fara upp til Flinks, sem jreg-
ar setti hann inn í allar kringumstæður,
skýrði lionunr frá flótta skipverja frá skip-
inu, og nú mættu jreir eigi liggja á liði sínu
og yrðu að hjálpast að að krafla fram úr
öÍIum vandræðum og örðugleikum. Hinn
bráðgreindi og kjarkmikli sveinn tók öllu
með aðdáanlegri stillingu. Fóru jreir nú að
hjálpast að í eldakonrpunni, því frúin skyldi
fá eittlrvað nærandi til að styrkja sig á, er
hún vaknaði. Fn er lnin hélt áfram að sofa