Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 97

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
87
VIII. KAPÍTULI
Seinasta náttin á skipsfjöl.
Rétt í því að skipið kenndi grunns og
strandaði, kont Villi á þilfar og var tnikið
niðri fyrir.
„Góði pabbi!" sagði hann. „Mamma er
svo Itrædd, þvi það urgar svo leiðinlega
undir botninum á skipinu. Hvernig getur
staðið á því? Þú ættir að koma niður i til
mömmu henni til bughreystingar."
„Já, Villi minn eg kem ti! Itennar."
Frú Grafton Itafði sotið s\o vaert o° vakn-
o
að við ógurlegt urg og bresci, er skijrið bar
upp á flúðirnar. Grafton bað hana v -ra
rólega, því nú væru þau úr allri hættu.
„Hvernig líður þér annars? Þú hefur víst
styrkst eitthvað við svefninn?”
„Mér líður nú miklu betur, en segðu
mér hvaða breyting er á orðin?"
„Hún er mikil yndið mitt! áður en þú
sofnaðir og á meðan þú svafst. Við vildum
ekki skýra þér neitt frá því, til þess að þti
eigi yrðir hrædd á meðan á því stóð, en nú
er óhætt að greina þér frá öllu, er við höfum
náð landi."
„Hvað segirðu náð landi?“
„Já náð landi, og nú skal ég segja þér
allt eins og er. Og Grafton skýrði nú konu
sinni frá öllu, er við hafði borið síðustu
stundirnar: um bæði möstrin, sem elding-
arnar höfðu klofið og kubbað, um hásetana
sem rotast höfðu og hitt af skipverjum, er
er flúið höfðu í björgunarbátnum. Hún
kastaði sér um liáls honum hágrátandi. En
er maður hennar skýrði henni frá hinni veg-
lyndu og drengilegu framkomu Flinks gagn-
vart þeim og nú hefði honum heppnast að
sigla skipinu á land svo að engin hætta var
framar á ferðum ljet frtiin huggast og varð
liin brattasta. Það leið nú að kvöldi og
dinnna tók. Grafton fór á fund Flinks og
lögðu þeir ráð sín. Flink var hinn öruggasti
•og kvað skútuna sitja þarna svo fasta sem
ákosið yrði, og það því fremur sem veður
færi stöðugt lygnandi.
„En hver ráð verða til að komast í land?“
„Ekkert er auðveidara. Við flytjumst í
land á litlu gaffkænunni."
„Það er gat á botninum á henni.“
„Eg held okkur veitist létt að troða ein-
hverju í gatið, svo mikið kann eg til þeirra
verka; og bæði þér og ViIIi munið rétta
mér hjálparhönd, ef þarf. Við tökum til
starfa strax í fyrramáiið, er birtir."
„Eigum við ekki að taka til starfa nú
þegar?“
„Nei, við fáum svo litlu í verk komið,
áður en dimmir; það tekur Jdví ekki að
byrja á neinu," svaraði Flink. „fú, Jaað er
rétt að eg biðji yður að hjálpa mér til að
koma jressum viðarbútum aftur á; eg þarf
að búa mér til trönur til Jress að hafa okkur
til hjálpar, er við förttm að eiga við gafl-
kænuna. Ekki má deyja ráðalaus á Jnirru
landi, fyrst björgunin, fyrir guðs náð, tókst
svona vel úr hafrótinu.“
Að Jrví loknu sagði Flink, að allir skyldu
taka á sig náðir og fara að sofa, en hann
einn mundi vera á verði. Þeir Grafton og
Villi buðu honum góðar nætur og þökkuðu
honum fyrir vel og gfitusamlega unnið
dagsverk. Að lítilli stundu liðinni var Flink
einn á þiljum, og er hann hafði komið upp
trönunum símim, kom í ljós að hann hafði
gengið fram al' sér jiennan dag. I djúpum
hugsunum settist hann afturá — og stein-
sofnaði.
Þegar lýsti áf degi, vöktu luindarnir
hann, en Jaeim hafði verið sleppt lausum
um kvöldið. Þeir höfðu le«ið o»' sofið við
o O
dyrnar niður í lyftinguna um nóttina. En
er Jreir nú sáu sinn gamla vin, Elink, geltu
])eir og flöðruðu upp um liann af ánægju.
Flink Jraggaði niður í Jreim góðlátlega og
bað þá að vera stillta. „Og þú, veslings
Vaps! Hvernig skyldi nú húsbónda þínum
Iíða?“