Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 99

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
89 ■
til að taka segldúkinn og annað dót upp úr
kænunni, og svo förum við út í skipið aft-
ur.“
Þegar um borð kom, skýrði Grafton konu
sinni frá, hvar komið var. Hann bað hana
Vera kyrra um borð ltjá börnunum, Villi
skyldi og vera hjá henni til snúninga; allir
aðrir fara í land til að reisa tjaldið og koma
öllu í lag.
Frúin tók þessu vel og kvað sig nú miklu
frískari er ekkert ruggaði og var hin ör-
uggasta. Svo stigu þeir Flink og Grafton í
bátinn aftur 02,' höfðu nú með sér Tom 02
Júnó og alla þrjá hundana; ennfremur
nokkur áhöld og dót. Þegar í land kom aft-
ur, var það Flinks fyrsta verk að hlaða byss-
una. Hann rétti Grafton hana 02 tók hon-
um vara fyrir að láta Tom, er hafa viidi
hönd á öllu, ná í hana. Svo var allt dótið
borið þangað upp, er tjalda skyldi. Þeir
Grafton og Flink báru segldúksstrangann
á milli sín, J únó bar áhöldin og Tom skálm-
aði á stað með skóflu um öxl, og var eitt
sólskinsbros yfir því, að geta gert eitthvað
til ^agns!
Það, að koma upp tjaldinu varð að ganga
fyrir öllu. Flink iiafði komið auga á tvö
tré, er stóðu mátulega langt livort frá öðru
til að notast sem máttarviðir.
Það yrði of langt mál að skýra hér frá
uppsetningu tjaldsins, og öllum bollalegg-
ingum því viðvíkjandi, en upp komst það
með ráðum og fyrirhyggju gamla Flinks, og
lét Grafton hann auðvitað öllu ráða. Er
uppsetningu tjaldsins mátti heita lokið í
öllu verulegu, sagði Flink: „Nú skrepp eg
um borð í Tasmaniu aftur, en á meðan ditt-
ið þið að ýmsu smálegu, sent gerast þarf og
hliiið að öllu, svo að tjaldið verði alveg fok-
lielt og vistlegt eftir ástæðum."
Grafton lofaði að gera sitt bezta, og Júnó
kvaðst þess albúin, að fara að taka til í
aðalstofunni fyrir frúna og börnin. Þar
þurfti alvarlega að þrífa til, ef vistlegt ætti
að heita.
Flink áminnti Grafton um, að skjóta þeg-
ar, ef eitthvað alvarlegt að höndum bæri,
svo hann heyrði hvellinn og mundi hann
þá flýta sér, honum til aðstoðar.
Svo fór Flink um borð.
X. KAPÍULI.
Erfiður dagur.
„Jæja, hvernig líður ykkur þarna í landi,
herra Flink?“ spurði frú Grafton, er hann
steig upp á þilfarið. Það var dálítill kviði
í henni, því allt getur fyrir komið.
Hann hughreysti hana sem bezt hann
gat og sagði: „Manninum vðar gæti eigi
liðið betur niðri í skatolsskúffunni hennar
mömmu sinnar, en honum líður þar sem
liann er. En komi eitthvað alvarlegt fyrir,
er svo umtalað okkar á milli, að liann hleypi
af skoti svo eg geti brugðið við honum til
hjálpar. í sömu andránni heyrðist skot, og
hrukku þau bæði við, frúin og Flink. Frúin
náfölnaði og var rétt að kalla liðin niður á
þilfarið. Flink þreif þegar byssu, stökk nið-
ur í kænuna og réri sem mest liann mátti í
land. Er í land kom, komst hann þó skjótt
að því, að engin liætta var á ferðum. Raun-
ar lá Tom þar flötum beinum og æpti og
grenjaði eins og grís, sem verið er að stinga,
en þau Grafton og Júnó héldu áfram og
ditta að tjaldinu, eins og ekkert hefði í
skorizt. Tom hafði kornið auga á byssuna,
og gat þá eigi stillt sig um að handleika
hana, unz skotið hljóp úr henni. Hann slapp
ómeiddur, -sem betur fór, en skotið hafði
liitt tvær gríðarstórar kókóshnetur og féllu
þær niður rétt hjá honum og varð hann við
það lafhræddur.
Flink flýtti sér um borð aftur til að friða
frúna og skýra henni frá að ekkert slys hefði
orðið. Hann leitaði og snuðraði í öllum
kompum og skúmaskotum eftir áhöldum
seglgerðarmannsins, er hann loks fann. Svo
tók hann nteð sér í kænuna nokkttr teppi og
stangdýnur, uxakjöt og svínakjöt. Er á land
12