Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 103

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
93
þeir Grafton og Villi til hænsnanna, bundu
þau saman og lögðu þau niður í kænuna.
Áður en þeir fengju því verki lokið, til-
kynnti vesalings grísinn komu sína á þiljur
með þeim gegnumnístandi óhljóðum og
hrinum, sem eigi verður lýst. Flink liaiði
kastað honum á bak sér og kastaði honum
síðan útbyrðis. Fyrst barðist grísinn um með
því fáránlega brölti og umbrotum, er eigi
verður lýst, en uppgafst skjótt á því, og tók
þann kostinn að busla eða synda í áttina til
lands.
„Hann ætlar, held ég, að setja met í
sundi“, sagði Flink, og hafði hann og þeir
feðgar gaman af að horfa á eftir honum. En
skönnnu síðar sagði Flink: Á þessu gat ég
átt von. Nú er eigi framar nokkur von um
björgun!“
„Því ekki það?“ spurðu jreir feðgar ein-
um munni. „Sjáið þið ekki joetta dökka fer-
líki, sem leggur vesalings grísinn í einelti?
Það er stærðar hákarl, sem auðvitað ræðst
á hann. Hana, þarna náði hann taki á hon-
um og dró hann í kaf. Það er úti um hann!
Þarna sérðu nú, Villi, hvort eigi er allur
varinn góður, og varast að vera að baða
börnin í sjónum. Nei, jrað er aldrei of var-
lega farið.“
Nú var eigi um annað að ræða, en flytja
liin fjögur svínin, sem eftir voru, í land á
kænunni. Þau voru bundin á fótunum og
svo varpað niður í bátinn. Þau komust í
land lieilu og höldnu, og svo fór Flink um
borð aftur. Þeir Grafton og Villi fjötruðu
geiturnar og kindurnar á sama hátt og all-
ar skepnurnar komust jDannig slysalaust í
land að kúnni undanskilinni; hún varð eigi
flutt í svona lítilli kænu.
„Við verðum að skilja hana eftir, þangað
til um luegist,“ sagði Flink, en nú er sjáan-
lega veður að breytast; ég sé það á skýja-
þykninu, en ég skal sjá um að hún hafi nógu
v'ir að moða fyrst um sinn. Annars held ég
að hún sé alveg að leggja upp laupana.
Þeir stigu allir út í og reru til lands í
síðasta sinn. Atik skepnanna höfðu þeir með
sér nokkuð af fóðurvörum lianda þeim.
Þegar í land kom, var Villi látinn reka
kindurnar og geiturnar upp að tjöldum, og
gekk það greiðlega. Svínin aftur á móti
stukku sem óð væru út í loftið og hænsin
sömuleiðis. Flink var vel ánægður með
dagsverkið. En jrað var líka um að gera
að fá sem mestu hrundið í framkvæmdir,
áður en regntíminn kom. Það var svo rnargt
og mikið dótið, sem lá hingáð og þangað
á fjörunni, en sem allra fyrst varð að kom-
ast undir liúsjrak. Það, sem nú var mest að-
kallandi, var að korna upp fleiri tjöldum,
til að geta hýst skranið. Að því loknu varð
að fara að sjá sig um eftir hentugum stað,
jrar sem byggja mætti hús.
Svona bar ganrli Flink allt viðvíkjandi
framtíðinni fyrir brjósti.
Loks sagði Grafton: „Nú lield eg að við
öll ættum að fara að ganga til náða! Villi,
o o
sæktu biblíuna lrennar móður þinnar!“
XIII. KAPÍTULI.
Flink og Villi fara til ad' sjá sig um.
Hið fyrsta, er konrið var á fætur dag-
inn eftir, var að skjóta á fundi og ræða unr,
hvað nú skyldi ráðast í til franrkvæmda.
Afráðið var, að jreir Flink og Villi skyldu
fara og skoða sig unr á eynni, en Grafton
vera heinra og gæta bús og barna. Frú Graf-
ton dfó nokkuð úr í fyrstu, að Villi færi
með Flink, því nrargt gæti nú fyrir konrið
á svona ferðalagi, en er hún hugsaði betur
um, sætti liún sig þó við jressa ráðstöfun
og treysti því, að drottinn mundi halda
sinni verndarhendi yfir blessuðunr drengn-
unr. Svo skyldi verja deginum til undirbún-
ings undir ferðina.
„Mat og drykk þurfunr við að hafa með
okkur,“ sagði Flink; „sömuleiðis skotfa.ri
og sína öxina hvor. Svo held eg við ættum
að hafa þá Rómúlus og Remus með okkur.
Júnó, sjóddu nokkuð af kjöti og fleski með,