Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 106

96
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
umst nú hér og borðum. Svo er að athuga
betur sinn gang.“
Þetta var gert, og er þeir höfðu borðað,
fóru þeir alla leið til strandar, og leit nú
Flink nákvæmlega eftir, hvort hann hvergi
gæti komið auga á gil eða gljúfur, þar sem
hægt væri að ná í drykkjarvatn. Hundarnir
þefuðu einnig eftir vatni á sinn hátt, en af
því að þeir kvöldust af þorsta, urðu þeir að
sætta sig við að lepja sjóinn.
„Hvað er þarna?“ spurði Villi allt í einu,
og benti á dökkleita þústu, er lá á sand-
inum.
„Það er nú hvorki meira né minna en
skjaldbaka!“ svaraði Flink og skýrði frá,
hvernig þessi einkennilegu dýr skriðu á
land síðari hluta dags, yrpu og græfu nið-
ur í sandinn eggin sín. Hann skýrði og
fyrir Villa, hvernig farið væri að veiða
þau. Það er læðst að þeim og þeim er ve!t
á l)akið, og þá geta þau ekki velt sér við
og bjargað sér. Annars er það nú ætlun
mín með tímanum, er um hægist, að búa
til skjaldbökutjörn, sem sjór fellur inn í,
en þær komast ekki fram úr. Þær eru góðar
átu, og við komumst þá aldrei í matarskort."
Þeir liéldu nú áfram, og loks voru þeir
komnir fram á fremsta odda tangans. Það-
an var útsýnið eigi eins gott eins og innar
í víkinni, því að Flink sá nú, sér ti! mikillar
hugarhægðar, við sér blasa eyju eina, miklu
stæri en þá, er þeir stríinduðu á. Hver veit
nema þeir kynnu að finna það drykkjar-
vatn, sem þeir þráðu að finna.
„Nú ertu víst farinn að þreytast, Villi
minn?“ sagði Flink, er þeir gengu upp tang-
ann aftur, „og Iiitt er víst, að eg er orðinn
þreyttur, enda höfum við nú komið iniklu
í verk. Nú förum við að liúa okkur náttstað,
því sólin er að ganga til viðar. Það er ein-
kennilegt, live skuggarnir eru langir!“
I brekku einni rétt í skógarröndinni báru
þeir saman ósköpin öll af laufblöðum und-
ir trjánum og bjuggu sér rnjúkan beð. Aður
en þeir lögðust niður, dreyptu þeir ofur-
lítið á vatni. Villi stakk upp á því að gefa
liundunum ofurlítið að smakka með sér,
en Flink tók fyrir það.
„Nei, þeir fá ekkert vatn. Það er ekki af
því, að eg vilji fara illa með þá, — en á
morgun verða þeir að sýna dugnað og ráð-
kænsku, og þorstinn á að framkalla þá eigin-
leika hjá þeim!“
XIV. KAPÍTULI
Skuggaleg nótt.
Nóttin kom, og þeir tveir félagar, Flink
og Villi, sofnuðu vært hvor við annars hlið,
svo vært sem legið hefðu þeir á mýkstu
fiðursængum, og er þeir vöknuðu, var sól
komin Iiátt á loft. Hið fyrsta, sem þeir tóku
eftir, var, að lnindarnir kvöldust af þorsta.
Það fékk mjög á Villa, að sjá veslings krák-
indin lilaupa um, eyrðarlausa. stynjandi og
ýlfrandi, með tungurnar lafandi úr úr sér.
Að ráðum Flinks lögðu þeir strax upp í
ferðina, því nú var urn að gera að finna
vatn hið allra fyrsta. Að stundu liðinni
fundu þeir gjá. Þar leituðu þeir fyrir sér
með hjálp hundanna, en árangurslaust, og
luindarnir lögðust niður, magnþrota. Flink
fór ekki að lítast á blikuna.
„Hér er ekkert vatn að fá,“ saeði liann.
„Höldum áfram þangað, er vatn hlýtur að
liafa safnazt fyrir á rignirigartímanum.“
Þeir rákust brátt á slíkan stað, og hund-
arnir snuðruðu og þefuðu í allar áttir.
„Sjáðu, Villi," sagði Flink og benti á hund-
ana; „þeir eru svo að fram komnir af þorsta,
að þeim sæist eigi yfir live lítið vatn sem
væri. Við verðum að taka til skóflunnar og
grafa okkur niður í vatn. Þarna fara þeir
að róta upp jörðinni með löppunum. Þar
förum við að orafa!“
o
„Húrra! Hér er vatn!“ lirópaði Flink,
frá sér numinn af fögnuði, og tók að grafa
í ákafa, þar sem hundarnir voru búnir að
róta upp með löppunum og þannig vísa á
vatnið. Brátt tók að seytla vatn upp, og að>