Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 116

106
FLINK STÝRIMAÐUR
N.-KV.
enga-n mat fá þann dag. Hrekkjalómurinn
varð að sætta sig við að horfa á aðra mat-
ast, en fékk eigi munnbita sjálfur. F.n hann
lét sig eigi og var ófáanlegur til að biðja
fyrirgefningar.
Að dagverði loknum tók Grafton sér
skóflu og öxi í hönd, leiddi Tom við hlið
sér og gekk fram á tanga; þar fór lrann
að hreinsa til hrís og kjarr, er þar fannst.
Graftpn gekk rösklega að verki. Er liann
hafði hreinsað allstórt svæði, iét hann Tom
'bera allt ruslið í stórar hrúgur. Tom gegndi
en sárnauðugur, og undi sínum hag liið
versta. Nú lagði Grafton frá sér öxina, tók
skófluna sér í hönd og fór að stinga upp
jarðveginn. A meðan á því stóð, átti Tom
frí. Fyrst í stað gekk allt eins og í sögu.
Grafton hamaðist í vinnunni, og Villi gerði
engar vitleysur. En allt í einu tók hann að
æpa og skrækja, og er faðir hans spurði,
hvað að honuni gengi, svaraði hann engu;
grenjaði bara og æpti því hærra, eins og
hann befði verið stunginn rítingi í hálsinn.
Hann engdist brjóstumkennanlega sundur
og saman. Grafton kastaði frá sér skóflunni,
tók drenginn og bar hann upp að tjaldi, og
þar fór Fiink einnig að stumra yfir Ironum.
Þarna stóðu foreldrarnir alveg ráðalaus
yfir honum. ,,Hvað skyldi ganga að bless-
uðum drengnum mínum?" endurtók frúin
í sífellu.
Flink liorfði stöðugt á drenginn. „Þið
megið reiða ykkur á, að hann hefur etið
eitthvað ofan í sig, sem maginn þolir ekki.
Hættu nú að grenja, Tom, og segðu mér:
Hvað hefurðu látið ofan í þig?“
„Ber!“ svaraði Tom snöktandi.
„Já, einmitt það. Ber! Þetta datt mér í
hug. En hvers konar ber voru það? Að því
verð eg að gá.“ Og Flink var þegar hlaup-
inn á stað út á tanga.
Frúin, sem þegar datt í hug, að berin
hefðu verið eitthvað óholl, eða jafnvel eitr-
uð, bað mann sinn að koma strax með ame-
ríska olíu.
í santa bili og Grafton kom með olíti-
flöskuna, kom Flink einnig inn í tjaldið.
Þegar hann sá, hvað gefa átti Tom inn, hló
hann og sagði: „Nei, herra Grafton. Þér
getið sparað yður þetta ómak! Tom er bú-
inn að fá nóg af svo góðu. Sjáið nú hérna!“
Og Flink sýndi þeim lijónum grein, er liann
hafði slitið upp. Það eru einmitt berin af
svona grein, senr Tom hefur í hugsunar-
leysi etið. En einmitt úr þessurn berjum
fæst ameríska olían. Segðu mér nú satt,
Tom: Var það ekki svona grein, senr þú
á/.t berin af?“
„Jú,“ stundi Tom upp, og hélt báðunr
höndum unr nragann á sér.
,,Já, eg er búinn að komast fyrir lrið sanna
í jressu máli, en þetta drepur þig aldrei,
litli vinur nrinn, en nrun skjótt líða frá og
batna. Gefið þér lronunr lreitt vatn að belgja
í sig, frú Grafton, og jrá vona eg að batinn
sé í nánd. Þetta er góð viðvörun fyrir jrig,
drengur nrinn, og jrú lreldur þér jrá frenrur
í Jræfilegri fjarlægð frá Jressum berjunr fram-
vegis!“
Flink hafði rétt að nræla. Litli sælkerinn
náði sér skjótt, en allan daginn Irafði hann
jró iðraverk og var Játinn hátta miklu fyrr
en vant var. Daginn eftir lrafði drengurinn
náð sér. Þó ekki nreð óþægðina og lrrekk-
ina. Hann og yngri systkini hans voru að
leika sér lrjá tjaldinu, og sat frúin þar rétt
hjá — allir aðrir voru önnunr kafnir í störf-
unr frá Jrví snenrma unr morguninn. Hún
sagði við Tonr: „Heyrðu, litli minn: Hann
Albert er konrinn grunsamlega nærri geit-
inni; hún gæti fundið upp á að stanga
hann. Farðu og sæktu hann.“
Tom var ekki lengi að bregða við og
sækja Albert, tók lrann á Irandlegg sér, og
sparkaði fætinunr unr leið í höfuðið á geit-
inni.
Móðir lrans ávítaði hann fyrir þetta.
„Þetta máttu ekki gera, Tom, og svona
hrekkir- enda með jrví, að geitin stangar
ykkur báða.“