Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 122

112
FLÍNK STÝRIMAÐUR
N.-KV.
koma bátnum í vetrarhæli. Sjálfur ætlaði
hann að sækja skóflur og annað, er á þyrfti
að lialda, og draga svo bátinn til hælisins.
Og meðan hann væri að bjástra við það,
skyldu þeir feðgar safna sanran pálmagrein-
um í stórt bundin, binda það sarnan og
demba svo öllu á vagninn og aka því til
strandar.
„Já, þetta skulum við gera,“ sagði Villi
og stóð upp. „Hittumst lreilir aftur, Flink.
Við mætumst niður við sjóinn. — Hittnmst
heilir! “
XXII. KAPÍTULI
Ævi gamla Flinks.
Frá þeim tínra, er pálmatrén ti! húsbyg'g-
ingarinnar voru felld, lágu Irér og hvar heil-
ar hrúgur af greinunr af trjánum, svo þeim
feðgum veittist létt að safna þeim sanran í
stóra lirúgu. Þegar þeir svo konru nreð dras!-
ið akandi til strandar, var Flink ganrli þar
fyrir og fagnaði þeim. Hann hafði sótt bát-
inn, og hlunnarnir og völturnar, allt var til
taks. Nú var skipað sér á bátinn, og hann
dreginn unr tíu faðnra upp á land. Svo var
lionum mokuð gröf, og þar í var liann lát-
inn; svo var sandi mokað að honum allt í
kring og síðan Jrakið yfir nreð pálmagrein-
um, og að síðustu nrokað sandi þar ofan á,
svo að greinarnar eigi skyldu fjúka, þó
lrann bráðlrvessti.
„En því vorum við að taka allt þetta
ómak á okkur?“ spurði Villi, er öllu var
lokið og báturinn kirfilega þakinn. „Bátar
þola þó að vökna, og hefði því regnið eigi
átt að eyðileggja hann.“
„Nei, ekki regnið,“ svaraði Flink, en
sólin! Mundu það, litli nrinn, að við erunr
í heitu löndunum, og þegar sólin nær að
skína, þá er hún svo lieit, að hún rífur allt.
og tætir í sundur. Ef við því eigi hefðunr
þakið bátinn, hefði lrann allur gisnað og
rifnað og um leið orðið ósjófær. Og Jrá
hefðum við verið illa konrnir."
A Ireimleiðinni söfnuðu Jreir sanran smá-
spýtum og spónarusli, sem var svo Irentugt
fyrir Júnó að hafa til uppkveikjn.
Þegar heim kom, var matur á lrorð bor-
inn. Þeir voru eigi fyrr se/.tir að borðum,
en koldimmt varð allt í einu. „Nú, góða
veðrinu er Jrá lokið,“ sagði Flink. „Já, við
mennirnir spáunr, en guð ræður.“ Á meðan
hann var þetta að mæla, brá fyrir leiftri,
skruggur lentu á húsinu, svo það skalf og
nötraði, og óhemjurigning dundi á þakinu.
Þarna sátu Jrau nti öll alveg eins og daginn
áður! Ekki gat komið til nrála, að starfa
neitt utan húss, og Jrær, frúin, stúlkan og
Karólína litla, fóru að fást við eitthvað í
höndunum. Eigi lieldur karlmennirnir
héldu að sér höndunum í iðjuleysi. Þeir
Grafton og Villi röktu upp kaðal, er svo
skyldi flétta úr Jrýðlegri Jrarfabönd. Flink
bjó tjöldin fyrir rúnrunum þannig út, að
fljútlegt og fyrirhafnarlítið væri að draga
þau frá og fyrir eftir vild. Jafnvel lit!i
hrekkjalómurinn, hann Tonr, vildi einnig
gera eitthvert gagn, og var hann látinn
vinda upp garn í hnykla, og hamaðist við
Jrað og þóttist nraður að nreiri, að honu.m
skyldi vera trevst til Jress. Þegar Flink haf'ði
fengið rúmtjöldunum komið fyrir, senr lron-
um líkaði, dró hamr böggul fram undan
einu rúminu, opnaði hann og sagði:
„Nú ætla eg að lofa ykkur að sjá hvernig
eg hef ásett nrér að hafa mest við rúm
frúarinnar, því það er ekki nema sjálfsagt
og skylt, að liafa mest við ]rað.“
Hvað skyldi vera í lrögglinunr? Það væri
gaman að \áta! Það var engin furða, þó
börnin rækju upp stór augu og yrðu forvit-
in. — Nú, Jrað var þá þetta — fánimr af skip-
inu! — Já, heldur tveir en einn. Fyrst og
fremst Jrjóðfáninn — rauður dúkur nreð
marglitum reit í horninu — og svo annar,
miklu stærri, gulur að lit, og í hann saunrað
með svörtu letri: Tasmania.
Þessa tvo fána festi ganrli Flink upp yfir
rúnri frúarinnar, og klæddi um leið með