Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 126

116
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
en það er mjög líklegt, að svo sé. Og hver
veit, e£ svo er, hvort nokkuð er undir íbú-
unum eigandi. Eg ætla nú samt að biðja
yður að minnast ekki neitt á þetta við kon-
una yðar; það er engin ástæða til að vekja
íeinn ótta eða hugargrufl hjá henni.“
Nú voru þeir komnir þangað, sem Flink
hafði hugsað sér að byggja húsið, og skvkli
það Ijyggjast í skjóli við dálitla brekku, hrísi
þakta. Flink fór strax að merkja tré þau, er
standa skyldu. Þau tré, er feila skyldi, máttu
ekki sagást fast niður við rót, heldur skyldu
tveggja metra bútar af þeim látnir standa.
Þegar búið var að stinga fyrir grunni
hússins, var farið að saga og búta niður
máttarviðina. Þegar að hádegi leið og mikið
hefði verið að gert, var haldið heim til snæð-
ings. Beið þeirra brennheit og rjúkandi
súpa.
„IIvað gengur að þér, Tom?“ spurði Villi,
er þeir settust til borðs. „Mér sýnist þú vera
hálfsneyptur."
Tom svaraði engu, en fór nokkuð lijá sér,
og varð þá mamma lians að greina frá ástæð-
unni til fáleika drengsins. Tom hafði á ein-
hvern hátt týnt fingurbjörginni hennar
mömmu sinnar, en var ófáanlegur til að
gefa nokkra skýringu á því, hvernig hann
hefði týnt benni. Aðeins sagðist hann skvldi
leita og skila henni fingurbjörginni aftur á
sínum tíma. Hún hafði spurt hann hvað
eftir annað, hvað hann hefði verið að hata
hönd á henni, en þá var steins hljóð; hann
svaraði engu.
„Hefurðu tekið fingurbjörgina, Tom?“
spurði faðir han.s í höstum róm.
„Eg skal finna hana,“ svaraði Tom. Ann-
að svar, eða önnur skýring, var ófáanleg.
,,Á meðan þú eigi svarar því, sem þú ert
spui’ður um, færðu engan mat,“ sagði Graf-
ton. Það settust allir að súpunni, nemr
Tom, og bar liann sig hið versta, því han.n
var svangur rnjög. En svo allt í einu rak
Villi fingurinn upp í sig og tekur út úr sér
fingurbjörg! Gátan var ráðin!
Flink hló, og allir fóru að hlæja — nema
Tom.
„Nú, það er svona, litli hrekkjalomur!"
sagði Flink. „Þú ætlaðir að veiða fingur-
björgina upp úr súpunni, er búið væri að
borða. Jæja, þú skrökvaðir þá engu, en
hvernig fórstu að freistast til að láta fingur-
björgina ofan í pottinn?“
Nú fékk Tom málið eftur, og varð hinn
ræðnasti: Hann langaði til að smakka súp-
una, en var svo klaufalegur að missa fingur-
björgina niður í pottinn, er liann ætlaði
að fá sér súpu í liana. Þessi yfirlýsing vakti
almennan skellihlátur, og enginn hló þó
hjartanlegar en Tom sjálfur. Engum kom
framar til hugar að vera reiður hinum litla
eldhússnata, og til að sýna honum sáttfýsi
sína, jós faðir lians súpunni upp á diskinn
hans og bað liann sýna lítillæti og borða nú
lyst sína.
Nú var unnið og hamast í skóginum til
kvölds, og er kvöldverði var lokið, sagði frú
Grafton:
„Ef þér eigi, Flink minn, eruð of þreytt-
ur, væri gaman að heyra framhald sögu
yðar.“
„Nei, eg er eigi þreyttur." Og er allir
höfðu kornið sér fyrir, hver með sitt verk
að dutla við, hélt Flink áfram með sögu-
ágrip sitt:
„Hvar endaði eg seinast? Já, nú man eg
það. Það var, þegar eg var kominn út í kola-
dallinn, er fara átti til Lundúnaborgar. Eins
og eg áður sagði, var skipstjórinn regluleg-
ur durgur og ruddamenni, enda hafði létta-
pilturinn, sem áður var hjá honum, hlaupið
frá honum; en að öðru leyti líkaði mér
ljómandi vel á skipinu. Mér verður alltaf
minnisstætt lífið og fjörið og margbreytnin,
hávaðinn og gauragangurinn allt í kringum
okkur, er við fórum upp eftir Temsánni,
til Lundúnaborgar. Þegar þangað kom, steig
skipstjóri strax á land, og eg hafði nú full-
komið næði til að sjá mig um hönd. Úti á
ánni lá heljarmikið skipsbákn, er auðsjáan-