Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 129

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
119
og lituðumst. um, blasti við okkur snotur
bóndabær fyrir neðan okkur. Við gátum
frá fylgsni okkar séð nálega liverja hreyf-
ingu þeirra, er þar bjuggu. Með sólarupprás
komu karlmennirnir út, og leyndi sér ekki,
að þetta voru — „Hottentottar“. Þeir beittu
þegar tólf nautum eða uxum fyrri gríðar
stóran vagn, og settist ekillinn þegar í sæti
sitt og ók í áttiná til Höfðaborgar. Hotten-
tottadrengur og stór hundur voru með lion-
urn. Skömmu síðar birtist annar hotten-
totti, og rak liann kýr á beit. Að síðustu
kom út kona, með tveimur börnum, og fór
hún að gefa hænsnunum og öndunum.
Húsbóndánn á bænum höfðum við eigi
enn séð, en að stundu liðinni kom hann út.
Hann var með langa pípu í munninum, og
settist á bekk, er var þar. Þegar hann hafði
reykt út úr pípunni, kallaði liann inn, og
út kom hottentottakona með rneira tóbak.
Nú höfðum við víst séð alla á heimilinu.
Og er við, að liðnu hádegi, sáum, fyrst bónd-
ann ríða burt, og litlu síðar liottentotta-
konuna fara eitthvað frá, þóttumst við vita,
að nú væru eigi aðrir eftir heima en konan
og börnin. „Við hljótum að eiga í öllum
höndum við liana, ef til kemur,“ sagði eg,
og við áræddum að laumast heim að bæn-
um. Aður en við komumst á miðja leið
Iieint, sáum við, okkur til uppörfunar og
gleði, einnig konuna bregða sér eitthvað
frá, og leiddi hún bæði börnin. Senndega
var hún að heimsækja einhverja grannkonu
sína. Þegar hún var úr augsýn, klifruðum
við yfir girðinguna og læddumst bakdyra-
megin inn í húsið. Þar fundum við strax
riffil og fuglabyssu, er hjengu þar á vegg.
Púður, kúlur og högl fundum við einnig.
Nú var fyrir okkur félaga um að gera.
að ná í eittlivað að eta. Við fundum búrið,
og þar var fullsæla af hinum beztu matvæi-
um. Þegar við skömmu síðar snerum al’tur
til fylgsnis okkar, höfðum við með okkur
nægilegt svínakjöt og brauð. Við átum nú
fyrst nægju okkar, og biðum svo þecs, ið
sólin gengi til viðar; því eigi áttum við á
hættu að halda lengra áfram fyrr en dimma
tæki. Okkur leiddist þó ekki að bíða, því
við urðum sjónarvottar að óumræðilega
skoplegu uppþoti í garði húsbóndans. Ofan
úr fjal lslilíðinni nálægt húsinu kom lieil-
mikill hópur af öpum hlaupandi niður í
garðinn. Þar klifruðu þeir upp í tréa og
rifu og tættu niður alla ávexti svo vendi-
lega, að eigi sáust þar ávextir eða aldini
á trjánum að stundarfjórðungi liðnum. Að-
eins var eitt tré eftir, sem þeir voru að syna
sömu skil, er hottentottinn með kýrnar kom
í Ijósmál. Einn af öpunum gaf mjög ein-
kennilegt hljóð frá sér, og allur hópunnn
var horfinn á sama augnabliki. Nú kom
konan með börnin einnig heim rétt í somu
andránni og bóndinn litlu síðar. Því er
ekki að neita, að bóndinn gaf konu sinni
heldur óiiýrt auga, er hann sá, hvaá: komið
var; og er hann hafði heyrt, að hún Ivlði
hlaupið frá til að blaðra við einhverja
grannkonu sína, áréttaði liann liið óliýra
augnaráð með vel útilátnum snoppungum.
Og eigi mildaðist skap hans, er hann leit
inn í búrið, því einnig öpunum var kennt
um þjófnaðinn þar. Þú ættir að geta skilið
það, Tom litli, að það var síður en svo, að
við værum öpunum reiðir, þar sem við hcilð-
um gerzt helzt til fingralangir á þeirra
kostnað. — Jæja, nú slæ eg hér í botninn
í kvöld, og við förum öll að hátta og sofa!“
XXV. KAPÍTULI.
Fiskitjörnin.
Næsta dag var tekið til starfa við fiski-
tjörnina. Þeir feðgar og Flink fóru til
strandar. Þegar þeir höfðu virt fyrir sér
alla aðstöðu, kom þeim saman um, að tjörn-
in skyldi verða um 60 metra frá skjaldböku-
tjörninni. Þar var tilvalinn staður fyrir
liana.
ÖIl voru ráðin hjá Flink því viðvíkjandi
hvernig haga skyldi frágangi tjarnarinnar.