Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 130

120
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
Safna skyldi miklu af smásteinum og grjóti
og lilaða úr því stíflu eða flóðgarð, er vera
átti þverhníptur að innan, en með jöfnum
halla að utan, eða sjávarmegin, svo að hækk-
andi sjórinn gæti leitað í gegn urn Iiolótt-
an og óþéttan garðinn inn í tjörnina, og
því ævinlega verið þar nýr og saltur sjór.
Aftur á móti átti fiskurinn engan kost á, að
synda burt úr tjörninni, svo gæti stúlkan
og jafnvel börnin sótt fiskinn, er á þyrfti
að halda til matar.
Með því að lítið var um grjót þar sem
tjörnin átti að vera, fór Flink Iteim og sótti
vágnhjólakerruna. Á henni ók Villi svo
grjóti að, er hann tók hér og hvar eftir því
sem liann fann það. Allt var það smágrjót
eða stórgerð möl og er liann hafði fyllt
tunnu af því, kallaði hann á föður sinn, er
hjálpaði honum til að aka því til tjarnar-
stæðisins. Sjálfur annaðist Flink uppsetn-
inguna.
„En það er eitt sem við höfum gleymt“,
sagði Flink þar sem hann stóð úti í sjónum
og hlóð stífluna eða flóðgarðinn.
„Hvað er það?“ spurðu þeir feðgar.
„Við þurfum að bt'ta til dálitla baðtjörn
handa börnunum til að lauga sig í, og að
því ættum við að vinda bráðan bug, svo
að hún verði tilbúin að öllu, þegar hitna
tekur í tíðinni. Það er annars ekki meira
en svo, að eg þori að standa hér úti í sjón-
um, nema af því að hér er svo grunnt. Væri
dýpra svo að eg t. d. stæði. í hné í sjónum,
þyrði eg ekki að eiga undir því. Þér trúið
því ekki sem og ekki er heldur von, hversu
bíræfínn og gráðugur hákarlinn oft er á
þessum stöðum. Eg get sagt ykkur dærni
upp á það. Einu sinni, er eg lá við eyna St.
Helenu, sá eg þess dæmi hve þessi gráðugu
dýr geta verið djörf og áræðin. Úti á skeri
einu er stóð upp úr sjónum og sem öldurn-
ar þó oftast skullu yfir, stóðu nokkrir ensk-
ir dátar. Þú manst það Villi minn, að Eng-
lendingar eiga St. Helenu, og að þeir fluttu
Napóleon mikla þangað og héldu honum
þar í fangelsi — og áttu sér einskis ills von.
En þá komu hákarlar fast upp að skerinu
og einn þeirra gerðist svo ósvífinn, að hann
náði til að slá einn dátann með sporðinum
svo óþyrmilega, að hann hraut í sjóinn og
óvætturinn réðist svo á hann og reif hann
í sig. Viku síðar lá skonnorta ein þar á vík-
inni, og er skipverjar komu auga á gríðar-
stóran hákarl, er var að snúast þar í kring
um þá beittu þeir svínsfleski og köstuðu út
ti! hans línu og náðu honum þannig. Þeir
skáru hann upp, og sér til mikillar skelf-
ingar, fundu þeir dátann í lieilu líki að
fótunum undanskildum upp að hnjám, í
maga ófreskjunnar. Fæturna hafði óvættur-
inn beinlínis klippt af með tönnunum.
Þeir unnu af kappi til kvölds og ntiðaði
verkinu vel áfram. Um sólarlag var hætt
vinnu og farið heim; þar tók frúin á móti
þeim með ágætum kvöldverði.
Að honum loknum, hélt Flink áfram
frásögn sinni unt líf sitt í Suður-Afríku.:
„Við höfðumst við í fylgsni okkar“, hélt
hann áfram, „unz myrkt var orðið, en þá
héldum við áfram.. Ferðafélagar mínir báru
fuglabyssurnar um öxl og svínsfleskið á bak-
inu, en eg riffilinn og hveitibrauðið. Við
ætluðum okkur að fylgja vegi, er lá í norð-
ur, og því burt Irá Kaplandinu. Hastings, en
annar félaga minna Iiélt því fast fram, að
við fyrst skyldum halda í austur í áttina
til strandarinnar. Við gerðum það, og
komumst þannig inn í afarþéttan hrísskóg,
þar sem engan ræktaðan blett var að sjá,
né nokkurn húskofa. LTm miðnæturskeið
vorum við orðnir svo þreyttir, að við kom-
umst varla úr sporunum en urðum þó að
halda áfram því að við vorum að leita okk-
ur að vatni, því að við kvöldumst af þorsta.
Allt í kring mátti heyra öskur og óldjóð
villidýranna, svo að við þorðurn ekki að
leggja okkur til svefns, því að þá gátum við
átt von á að ljón eða pardusdýr rækjust
á okkur og rifu okkur í tætlur. Að síðustu
urðum sáð að sætta okkur við að vera vatns-