Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 131

N. Kv.
FLINK STYRIMAÐUR
121
lausir alla nóttina. Við settumst svo niður
1 hamrahlíð einni og héldum okkur vakandi
unz dagur rann. Það var alveg voðaleg nótt!
Við töluðum lítið saman, en eg er hins
vegar alveg' viss um að ein og sama hugsun-
in vakti fyrir okkur öllurn: „Betur að við
ltefðum aldrei yfirgefið fangelsið okkar!“
Loks rann dagur, og við héldum áfram, un/.
fyrir okkur varð lækur, og þar var sannar-
lega nuinið staðar og svalað þorstanum af
beztu lyst, hvernig sem maturinn var feng-
inn! Þegar svo nóttin datt á, vorurn við
komnir upp á milli fjalla, og þar var sægur
villidýra. Við settumst þó að á þeim stað, er
við töldum vera alveg öruggan, og þar söfn-
uðunt við saman afkvisti og greinum og
kyntum bál, bæði okkur til hita og til að
fæla frá okkur t illidýrin. Það var nú farið
að ganga á vistaforðann, og okkur var nauð-
ugur einn kostur, að fara að skjóta eitthvað
okkur til matar, eða að öðrum kosti deyja
úr hungri. Þegar við höfðum matazt, lögð-
um við okkur útaf við bálið, með hlaðnar
byssurnar við lilið okkar. Svo kom okkur
saman um, að Romer — það var annar fé-
lagi okkar — skyldi vaka þriðjung nætur-
innar, svo skyldi Hastings taka hundavakt-
ina og eg dagvaktina. En það tókst nti svo
óheppilega til, að Romer sofnaði, og var
bálið því eigi kynt sem skyldi. Um miðja
nóttina vaknaði eg við það, að blásið var
heitum andardrætti beint framan í mig, og
um leið var mér lyft upp í buxtnastrengn-
um, 02: esf fann til óumræðilegs sársauka í
síðunni, — það voru villidýrstennurnar, sem
voru að þrengja sér inn í hold mitt. Eg ætl-
aði að þrífa til byssunnar, en logandi viðar-
kefli varð fyrir mér, og rak eg það af öllum
mætti í smettið á ókindinni. Þetta var þá
ltara hýena, og er hún, eins og þið vitið,
mesta raggeit. Hún var þá og ekki lengi að
leggja niður rófuna og snauta á burt. Eftir
þetta vorum við varari um okkur, og sofn-
uðum aldrei allir í einu, og kyntum tvö bál,
sitt hvoru me°in við okkur.
o
Vikutíma reikuðum við svona þarna á
milli hæðanna, en svo beygðum við til norð-
urs og lentum þá inn á víðlendri sléttu.
Nestið, er við höfðum aflað okkur á kostn-
að apanna, var nú uppetið, en það var eng-
inn hörgull á villidýrakjöti, og við urðum
með æfingunni ágætar skyttur og höfðum
því nóg fyrir okkur að leggja. Þessa dagana
komumst við einnig í kast við hættulegan
óvin, pardusdýrið. Það var um miðjan dag-
inn. Við lágum í skjóli trjánna og átum.
Allt í einu kom Hastings auga á pardusdýr
uppi í trénu, sem við lágum undir, og staroi
það á okkur. Skjótur sem elding þreif Hast-
ings til byssunnar og hleypti af, en þó hann
eigi gæfi sér tíma til að miða svo nákvæm
lega, þá hitti hann dýrið þannig, að hrygg-
urinn brotnaði, og datt það niður úr trénu,
og okkur datt eigi annað í hug, en að við
værum dauðadæmdir; en veslings dýrið gat
enga björg sér veitt, og því síður á okkur
ráðist, og eg sendi kúlu í gegnum höfuðið
á því, og það lá steindautt."
„Þér hafið þá þannig tvisvar komist í lífs-
háska á þessu ferðalagi yðar, Flink minn,“
sagði frá Grafton.
„Já, frú mín góð, „og afleiðingin varð sú,
að við stöðugt urðum áræðnari og bíræfn-
ari með degi hverjum, og við þurftum líka
á því að halda, því við bókstaflega lifðum
þarna innan um urmul af alls konar villi-
dýrum.
Þrjár vikur höfðum við nú verið á þessu
flakki til og frá, en sáum ekki fyrir endann
á því enn. Öllum kom okkur saman urn, að
heimskulegt og fljótfærnislegt hefði verið af
okkur að strjúka svona úr fangelsinu. En
„það er of seint að iðrast eftir dauðann", og
nú var annað livort að duga eða drepast, úr
því sem kornið var!
Svo var það, að við einu sinni snemrna
morguns rákumst á hóp af innfæddum
mönnum. Við skildum þá ekki, og þeir ekki
okkur, en þeir gerðu okkur ekkert meirn.
Þeir voru af þeim svonefnda „Karrú“-þjóð-
ÍG