Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 132

122
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
Eokki, — svo mikið skildum við þó. — Þeir
bentu fyrst á okkur og sögðu: „Hollending-
ar“, og því næst á sjálfa sig og sögðu:
„Karrú.“ Hjá þeim dvöldum við 5 eða 6
daga. Við skutum handa þeim ýmis konar
villidýr, og þótti þeini mjög vænt um það.
Við spurðum þá með alls konar handapati
og merkjum, livar hvíta menn væri að finna.
Loks skildu þeir okkur og bentu í norð-
austurátt. Svo fengum við nokkra þeirra
fyrir góð orð og borgun til að vísa okkur
leið, og daginn eftir komum við í hollenzka
nýlendu, „Graef Reynets“ að nafni. Við
gengum heim að einu myndarlegasta hús-
inu og fengum strax að tala við húsbónd-
ann. Við sögðum honum, að við værum
enskir fangar og gæfum okkur sjálfir upp
fyrir yfirvöldunum hér til að sendast í feng-
elsið aftur.
„Yfirvöldunum á staðnum?“ sagði liann.
„En yfirvöldin á staðnum eru einmitt eg!“
Síðan tók hann byssurnar af okkur, og bætti
st'o við: „Svona, drengir rnínir; nú hlaupið
þið ekki liéðan, svona varnarlausri, en verð-
ið að gera ykkur að góðu, að vera hér hjá
mér fyrst um sinn. Eg get ekki sent vkkur
til Kap fyrsta mánuðinn; en ef þið hiögl-
unarlaust vinnið hjá mér, fáið þið fæði.“
Það kom skjótt í ljós, að þetta var rnesta
hrakmenni og samvizkulaus ruddi. Hann
svelti okkur, en lifði sjálfur á kræsingum,
lambasteik og antílópukjöti. Hann var harð-
stjóri, vinnuharður og ónærgætinn, og rak
á eftir okkur og pyntaði okkur og kvaldi
með öllu mögulegu móti, Jró að \ ið ynnum
af kapjri. Að síðustu gekk Jretta svo langt,
að Hastings einu sinni að kvöldi dags sagði
honum hreint og beint til syndanna, og að
við ætluðum ekki að una svona framkomu
lengtir. Þið hefðuð átt að sjá, hve ltrak-
mennið reiddist og umhverfðist. Hann kall-
aði á tvo af þrælum sínum og skipaði þeim
að rígbinda Hastings við vagnhjól. Svo bölv-
aði hann og umhverfðist eins og Tyrki, og
hljóp inn eftir keyrinu sínu. Nú voru góð
ráð dýr! Hastings, sem Jrrælarnir voru að
fjötra við hjólið, kallaði til okkar, að við
skyldum í snatri hlaupa inn og sækja byss-
urnar okkar. „Þegar Jrorparinn svo kemur
út, Jrá látið Jrið hart mæta hörðu og ógnið
Iionum með að skjóta Irann eins og óðan
hund. Þetta ætti að geta orðið til þess, að
eg slyppi og bæri sigur af hólmi, og svo
skal eg.. . . “
Sem elding snarir hlupum við inn og
náðum í byssurnar, Jrar sem þær héngu
hlaðnar, og komum út aftur rétt í því, er
fanturinn lét fyrsta svipuhöggið ríða að
höfðinu á Hastings. Þegar níðingurinn sá
okkur korna út, sneri hann sér Jregar að
okkur. „Ef þú reiðir píslarfærið þitt til
höggs aftur, Jrá skjótum við Jrig sem óðan
hund." Hann varð strax hræddur og Iiörf-
aði frá. Eg hljóp þegar til og skar böndin
af Hastings. Oðara en hann var frjáls og frí,
Jrreif hann kylfu eina mikla, er þar var, og
reiddi hana af heljarafl að þrælmenninu,
svo að hann féll til jarðar. — Eigi vissum
við, hvort höggið hafði riðið honum að
fullu, eða hann lá svona urn stundi í roti.
Við rígbundum hann nú við vagnhjólið og
fórum svo inn í húsið og birgðum okkur
upp með púður og högl og annað smávegis,
er við kynnum að þurfa á að halda. Svo fór-
um við inn í hesthúsið og.tókum þar þrjá
beztu hestana — og ekki gleymdist að taka
með fóður handa þeim. Svo stigurn ráð á
bak og þeystum af stað. . . .
En hvað er Jaetta? Það er komið langt
fram yfir háttatíma! Eg læt því hér numið
staðar að sinni!"
XXVI. KAPÍTULI.
Villi veikist.
Hvernig skyldi nú ganga nreð fiskitjörn-
ina? Auðvitað ágætlega. Að kvöldi hins
þriðja dags rnátti heita, að fullgengið væri
frá henni.
En nú kom nokkuð fyrir, er olli öllum