Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 135

N. Kv.
FLINK STYRIMAÐUR
125
Við riðum hart til þess, e£ mögulegt væri, að
láta fara vel um okkur næstu nótt — í fang-
elsinu. En kvað skeður? Þegar við nálgumst
víkina, sjáum við að mikill fjöldi skipanna,
er þar lágu, höfðu brezka fánann við hún.
„Hvernig stendur á þessu?“ sögðum við
hvor við annan. „Þetta yfirgengur okkar
skilning!“ Svo riðum við nokkru nær og
mættum — já, hverjum haldið þið? brezk-
um hermanni. Hann sagði okkur hvernig á
stóð. Bretar höfðu fyrir hálfu ári síðan her-
tekið Kapland. Þetta voru nú meiri gleði-
tíðindin fyrir okkur, eins og þið getið farið
nærri um. Við riðum á augabragði inn í
borgina og gáfum okkur fram við aðalvarð-
stöðina. Svo vorurn við kallaðir fyrir land-
stjórann, og skýrðum honum frá ástæðum
okkar og glæfraför og braski. Svo sendi hann
okkur til sjóliðsforingjans, og tók hann okk-
ur á sitt eigið skip.
Nú vorum við tir allri hættu, en samt
leið mér aldrei verulega vel; var eitthvað
leiður með sjálfum mér. Við sigldum frá
einum stað til annars, og frá einu veðráttu-
fari til annars.
Arin liðu, og mér óx fiskur um hrygg, þó
eg segi sjálfur frá. Eg þótti standi óaðfinn-
anlega í stöðu minni og kom mér vel við
yfirboðara rnína. En alltaf langaði mig heim
til Englands, og sérstaklega heim til móður
minnar. Eg hafði skrifað henni tvisvar eða
þrisvar sinnum, en ekkert svar fengið. Sein-
ast var eg orðinn svo þreyttur og leiður á
þessu lífi, að eg einsetti mér að strjúka enn
einu sinni. Eg talaði oft um þetta við Hast-
ings og kvaðst hann fylgja mér í gegnum
þykkt og þunnt. Svo var það einu sinni, er
við vorum í Port Royal á Jamaika, að þar
lá margt verzlunarskipa, er voru að sækja
sykur, og ætluðu nú til átthaganna. Kæm-
umst við aðeins um borð í eitt af skipum
þessum var okkur borgið. Vestur-Indlands-
fara vantar æfinlega háseta, það vissum við,
því að herskipin voru útsetin með að taka
menn með valdi í sína þjónustu. En hvern-
ig áttum við að kornast út í þessi skip? }a,
það var nú ekki nerna ein leið tii þess: að
synda út í þau; og það var nú að vísu eng-
inn vandi, því að þetta var eigi langan veg
að fara. En það gátu verið hákarlar á leið-
inni, og það var eðlilega beygur í okkur við
þá. Við teffdum þó á tvær hættur eina nótt-
ina. Það var á lágnættisvökunni, eg ætti að
muna það rétt. Við sigum með varúð á kaðli
niður í sjóinn, og gripum svo sundtökin og
höfðum liraðann á, í áttina til þess skipsins,
er næst okkur var. \'ið heyrðum varðmann-
inn kalla til okkar, hann hafði víst veður af
tiltæki okkar, en við létumst ekkert heyra,
en hertum bara á sundinu, því að nú reið á
að flýta sér, þar sem ganga rnátti að því vísu,
að bátur yrði sendur á eítir okkur, til að ná
í okkur. Nú vormn við komnir að skipinu,
og eg var að ná haldi á akkerisfestinni, og
ætlaði að fara að vega mig upp eftir henni,
er eg heyrði sárt óp! Eg sneri mér við. Það
var hákarl, sem með kjaftinum hafði náð
föstum tökum á Hastings og færði hann í
kaf á augabragði. Eg stirðnaði upp af
hræðslu, og var nærri búinn að missa taks á
festinni, en áttaði mig strax og fikraði mig
upp eftir henni. Og heppinn var eg, því að
þá kom annar hákarl, sem ætlaði að leika á
mig eins og Hastings, en náði aðcins til að
taka af mér skóinn af öðrum fætinum. Það
var nú ekki borið meira í þá máltíðina hjá
honum! Skipsmenn, er sjónarvottar voru að
leik þessum, hlupu nú til og hjálpuðu mér
inn yfir öldustokkinn, og fóru þegar með
mig niður undir þiljur. Þeir kærðu sig ekk-
ert um að sleppa mér. — Og er báturinn,
sent var að elta okkur, lagði að skipinu litlu
síðar, og spurt var eftir mér, fengu þeir það
svar, að hákarlarnir hefðu rifið okkur báða
í sig. Með þau tíðindi varð svo báturinn að
snúa heim til sín.
Þessu var svo yfirlýst og við skráðir
dauðir í skýrslum herstjórnarinnar.
Já, því miður, vinur rninn Hastings var
dáinn, og það var í sannleika skammt á milli