Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 136

126
FLI.MK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
lífs og dauða lijá mér! Þessi svo sviplegi
sorgaratburður var þyngri en svo, að eg ætl-
aði að fá undir honum risið fyrst í stað. Eg
naut eigi svefns né matar fyrst í stað og var
ekki með sjálfum mér. Loksins féll eg þó
í svefn, en vaknaði skjótt aftur með sker-
andi ópi og það var hart á því áð eg gæti
talizt vera með fullu viti. Eg sá oísjónir og
mér sýndist hákarlinn vera að ná í mig. Eg
var látinn taka inn vænan skammt af sterku
rommi, og á eftir féll eg í dá eða leiðslu.
Þegar eg raknaði aftur við, vorum við
komnir út á reginhaf. Það voru hundrað
skipa í einum stórum flota og lterskip með
okkur til verndar gegn óvinunum, því að
England átti að heita mátti alls staðar í stríði
um þær mundir.
Loksins komst eg svo til Englands ,eða
réttara sagt til Skotlands, til Glasgow. Mér
voru útborguð laun mín, og eg lagði þegar
af stað til Newcastle með dagvagni og tók
mér far utan á vagninum og er það ódýrara.
Þar komst eg á tal við mann, er sat. við hlið-
ina á mér, og sagðist hann vera frá New-
castle. Eg spurði hann hvort hann jrekkti
Masterton skipasmið og hvort hann væri
enn á lífi? „Nei, hann er dáinn fyrir hálfu
ári síðan,“ svaraði maðurinn. ,,Hver fékk
reiturnar hans? Hann var víst vel stæður
maður, jafnvel stórrikur að sögn?“ „Já,
Iiann var veilauðugur og átti enga erfingja.
Hann gaf allt, sem hann átti, til sjúkrahúss-
stofnunar. Elann hafði fyrir nokkru tekið
að sér dreng, Flink að nafni, og ætlað að ala
liann upp sem fósturson sinn, en sá drengur
strauk úr skóla, og síðan hefur aldrei til
hans spurzt, og er hann talinn dauður. En
eru ekki ósköp til þess að vita, að strákurinn
jrannig skyldi hrinda gæfunni frá sér í van-
hugsuðu fljótræði?“
„Jú,“ svaraði eg og stundi við, „jrað er
liverju orði sannara!" „Já,“ liélt maðurinn
áfram; ,,og það sorglegasta var, að afleiðing-
arnar af Jressu flani clrengsins lentu eigi ein-
göngu á honum sjálfum, heldur og á öðrum
saklausum, á móður hans, sem unni honum
svo heitt, að er ltún, eins og aðrir, taldi
hann dáinn, þá veslaðist hún upp, þoldi
eigi slíkt áfali og. ..."
„Hún er þó eigi dáin?“ hrópaði eg í ang-
ist minni og Jrreif í handlegginn á honum.
„Jú, hún er dáin, dó í fyrra af hjartasorg,
að því er læknar sögðu. Eg missti allan mátt,
varð lémagna og hefði oltið af vagninum, ef
ekillinn og þessi maður eigi hefðu náð í mig
og stutt mig. Svo lögðu þeir mig inn í vagn-
inn, og var eg þar einn út af fyrir mig með
hugsanir mínar og grét — grét eins og barn.
Það var svo sem auðheyrt á málrómnum, að
Flink gamla lá við gráti, þótt svona langt
væri umliðið, en hann skyldi eigi láta á því
bera.
Grafton lagði alúðlega höndina á öxl hon-
um og sagði:
„Góði Flink minn! Segðu nú ekki lengur
frá í kvöld. Áframhaldið kemur seinna.
Betri maður og trygglyndari en þér, hefur
aldrei fæðst á jiessari jörð. Nú förum við
að sofa!"
XXVII. KAPÍTULI.
Tom í hccnsnahúsinu.
Að morgni dags nokkru síðar kom Júnó
inn með eitthvað í svuntunni. Þetta voru
sex egg, er hún hafði tekið í hæsnahúsinu.
„Sjáið Jrér, frú mín. Hænurnar verpa
eggjum, mörgum, mörgum eggjum handa
unga herranum — og mörgum, mörgum
eggjum til að ungast út og verða að hænu-
ungum.“
Frú Grafton var Itrædd um, að Júnó
hefði tekið öll eggin úr hreiðrunum, en jaað
liafði hún ekki gert, heldur skilið eftir eitt
egg í hverju hreiðri. Þessi egg voru ætluð
Vilhjálmi, á meðan hann var að ná sér eftir
veikindin. Annars leið honum nú vel og
styrktist dag frá clegi, og sjálfur k\rað hann
það vera synd að taka eggin frá hænunum.