Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 147

N. Kv.
FLIN K STÝRIMAÐUR
137
með honum. Stúlkurnar gátu nú aftur brölt
á fætur og voru að smá ná sér. Þeir settu nú
bátinn enn lengra, svo honum yrði óhætt
fyrir öllunr sjávargangi. í honum voru að-
eins tvær árar og lítil gólfflétta. Flink þótt-
ist ofurvel skilja hvernig þetta hefði viljað
til. Stúlkurnar hefði hrakið undan einhverri
af eyjunr þeim, er í suðaustri voru og því
nú verið að velkjast í þessu hafróti fulla tvo
sólarhringa, án jress að smakka mat eða
drykk.
Grafton var verulega leiður yfir heinr-
sókninni. Þetta gat orðið til þess, að fleiri
heimsóknir þessara villtu nranna fylgdu á
eftir, og ekki víst, nema þeim gæti orðið
það dýrt spaug. „Þetta getur verið rétt til
getið,“ sagði Flink, „og bezt er að vera
ævinlega við öllu búinn.“ Það er auðvitað
aldrei að treysta villimönnum. En komi
þeir, hljótum við að snúast til varnar.“
„Já, en ef þeirskifta nú hundruðunr, hvað
þá?“ sagði Grafton.
„Það ætti ekki að jturfa að gera okkur
neitt til, ef við erunr rétt undirbúnir komu
þeirra. Vopnaðir byssununr okkar ætti það
að vera leikur einn fyrir okkur, að verjast
heilunr hóp af þeinr, ef við aðeins höfum
brjóstvörn eða hentugt virki okkur til varn-
ar.“
Grafton stundi þungan. „Já, fyrir tveim
döguirr síðan vonuðunr við að sleppa úr þess-
ari prísund, en nú erunr við að gera ráð
fyrir að þurfa að verjast villinrönnum. Guð
gæfi að briggskipið kænri til okkar aftur!“
„Við verðunr að taka á þqlinmæðinni,“
sagði Flink huglireystandi. „Eg skal bæði
jressa viku og næstu hafa strangt eftirlit á
skipinu.“
„Næstu viku! Það reynir á þolinmæðina!“
Flink reyndi að hressa upp á Grafton nreð
því, að fara að tala um malajakonurnar og
hvað Jreir skyldu við þær gera. Þeim kom
saman unr að fara nú fyrst með þær heim.
Hink benti til jreirra að konra nreð Jreiin,
°g þær stóðu upp, en gengið óstuddar gátu
Jrær ekki. Þeir feðgar tóku því sinn hvora
og leiddu þær og studdu. Þegar heim kom
og Jrær höfðu fengið að éta, fóru þær að
sofa, og sofnuðu fast.
„Það var þó gott, að það voru ekki karl-
menn, sem heiðruðu okkur með heimsókn
sinni,“ sagði Grafton við Flink.
„Já, Jrað getur nú vel verið,“ svaraði
Flink, „en annars er nú ekki ævinlega að
reiða sig á konurnar hjá villimönnunum. En
við getum ef til vill haft einhver not af
þeinr, og nóg höfum við lranda þeinr að
gera. En hvar eigum við að lrola þeim nið-
ur í nótt. Mér hefur hugkvæmst, að hola
þeinr helzt niður í skemnrunni okkar.“
„Já, það er víst heppilegast," svaraði
Grafton.
Nú getuirr við hlaupið yfir hálfsmánað-
artíma, sem vinir okkar snertu ekki á verki
að Ireitið gæti. Annars var jrað nú ekki þeim
líkt, senr voru svo ötulir og starfsamir. En
ástæðan var sú, að eftirvæntingin hjá öll-
um — og einnig hjá Flink — eftir skipinu,
að Jrað kænri aftur til að sækja skipbrots-
mennina, hélt þeim í þeinr æsingi og óróa,
að þeir gátu ekki fengið sig til að vinna og
hamast eins og áður. En Jregar svo voru liðn-
ar, ekki ein, Ireldur tvær vikur og skipið
enn eigi lét sjá sig, fóru þeir að átta sig og
hrundu allri von frá sér, og veltu sér af
kappi yfir störfin, sem biðu þeirra.
Malajakonurnar voru nú alveg búnar að
ná sér aftur, og hjálpuðu mikið til starfa
utanhúss og innan. Þær voru viljugar, lipr-
ar og ifægjusamar og ótrúlega handlægnar
við öll verk. Og nú voru þær farnar að læra
ofurlítið í málinu.
En næsta mánudagsmorgun sá Flink að
bátur kvenanna var horfinn! Óliuosanlegct
var, að hann hefði farið ómanntekinn. Kon-
urnar voru þó ekki stroknar? Flann skimaði
í allar áttir og kom loks auga eins og á svart-
an depil langt undan landi. í sama bili
18