Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 154

144
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
var beinlínis varnað máls af hræðslu og
kvíða.
Strax og Flink steig á land, stökk Vil-
hjálmur til hans og fleygði sér í fang hon-
um og sagði: „Guði sé lof fyrir, að við
heimtum þig aftur lifandi! “ Fljónin tóku
alúðlega í hönd honum og þökkuðu hon-
um fyrir þrekvirkið, sem hann, fórnfús full-
hugi, hafði nú af hendi leyst með því að
bjarga Tom. Frú Grafton, sem sett hafði
kjark í sig til að fá staðið á fótunum, með-
an hættan var sem rnest, lét nú nokkuð bug-
ast og hallaði sér upp að öxlinni á Vil-
lijálmi. Júnó tók þessu með mestu jafnaðar-
geði. Hún þreif í höndina á Tom og sagði
í ströngum róm: „Þú ert Ijóti strákurinn,
að gera þetta!“ Svo lagði hún á stað með
hann heim, og bætti við: „Slæmi, slæmi
Tom, nú skaltu fá vel útilátinn snoppung
í kvöld, greyið!" Tom kærði sig ekki um
meira af hótunum, sneri upp á sig og org-
aði og grenjaði, en virtist daufheyrast við
áminningum stúlkunnar.
Hin urðu öll samferða lieim. „Nú var
skammt milli lífs og dauða, Villi minn!“
sagði Flink. „Það er leiðinlegt, hvað ldot-
ist getur af svona ógætni og fikti og bí-
ræfni.“ Hvað vildi hann með að stökkva
út í bátinn? Já, hvað vildi hann með það?
A því fékkst skýring morguninn eftir. Tom
ætlaði bara að skreppa yfir á eyna hinum
megin, að leita sér að bananávöxtum. En
nú lofaði hann því hátíðlega, að slíkt skyldi
ekki koma fyrir aftur.
Stauragirðingin var nú þegar albúin;
vantaði aðeins dyr á hana. En hvernig
skyldu þær dyr vera? Um það var mikið
rætt, og endirinn varð sá, að hurðin fyrir
dyrunum skyldi smíðuð úr sterkum eikar-
plönkum, og slagbrandur fyrir að innan.
Svo var sjálfsagt að breyta veggjunum, þann-
ig, að stað þessara fléttuðu eða brugðnu
veggja, sem nú voru, kæmu veggir úr sterk-
urn trjám, sem eitthvað mætti bjóða. Þeir
feðgar og stúlkan fengu nú nóg að gera við
að fella tré og búta niður í mátulegar lengd-
ir. Á rneðan lagði Flink gólf í húsið úr
þykkum borðviði úr furu, sem þeir áður
höfðu að sér dregið. Öll fór vikan í þetta
starf, að undanskildum tveint dögum, er
þau þurftu að verja til að taka upp úr garð-
inum sínum, og var það gott búsílag. Loks
var nú þessi nýi bústaður þeirra albúinn,
og var nú traustari og tilkomumeiri en sá
gamli, stærri og fleiri stofur og vistlegri.
Nú gátu þau flutt hvenær sem vera
skyldi. Gamla luisið skyldi haft til geymslu,
þangað til þeir hefðu tíma til að koma sér
upp skemmu nær sér. Vilhjálmur, sem helzt
vildi ævinlega hafa eitthvað fyrir stafni,
spurði Flink, hvort hann eigi strax mætti
fara að velta nokkrum tunnum burt; þan'
væru fyrir.
„Jú, það skaltu gera, Villi minn, en láttu
stóru tunnuna þarna vera þar, sem hún er.
Við þurfum ef til vill á henni að haldaó'
„Til livers?“ spurði Villi.
„Undir vatn," svaraði Flink.
„Undir vatn? Nú erum við þó nær upp-
sprettunni okkar en áður.“
„Já, í svipinn! En mundu jrað, að pað
getur að höndum borið, að við verðum til-
neyddir að halda okkur innan girðingar-
innar, og þá er ekkert vatn að fá!“
„Satt er það. Þú ert hugsunarsamur og
framsýnn, Flink minn!“ sagði Vilhjálmur.
„Það væri nú bágborið, ef gamall skrögg-
ur, eins og eg, ekki væri farinn að verða
ofurlítið gætinn og framsýnn. — En heyrðu,
Villi minn! Vilt þú nú ekki stinga upp á
því við foreldra þína, að flytja sig sem
fyrst? Eg vil ógjarnan gera það, því það
gæti skotið þeim skelk í bringu, og þau liald-
ið, að eg óttaðist árás þá og þegar.“
„Jú, það vil eg með ánægju gera.“ Og
varð það úr, að daginn eftir var flutt í nýja
húsið. Flink hafði komið snotru fjalabyrgi
upp, og skyldi Júnó hafa það sem eldliús,
og flutti hún þangað með öll aldhvisgögn
sín, potta og pönnur, og kom öllu ótrúlega