Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 159

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
149
af eynni með þann skaða og þá skömm, ei'
þeim þegar hefur hlotnazt fyrir flanið hing-
að. En ef við lengi verðum hér innikróuð
vatnslaus, þá deyjum við úr þorsta!“
„Er enginn dropi til af vatni?" spurði
frúin og st^ð á öndinni af ótta, ,,ekki dropi
handa börnunum?“
Nei, ekki dropi í húsinu! Þær frúin og
stúlkan fóru og leituðu, en árangurslaust.
„Bara.að nú kæmi rigning!“ sagði Graf-
ton, „því betra er rigningavatn en ekkert
vatn.“
„Já, en rigningu fáum við nú ekki,“ sagði
Flink og lirist höfuðið. „En honum, sem
aldrei bregzt þeirn, er á hann treysta, skul-
um við einnig treysta, til að greiða frarn úr
vandræðum okkar, og setja alla okkar von
■á hann.“
„Bara að ótætis Malajarnir kæmu strax,
svo að einhver niðurstaða fáist sem fyrst á
því, hver leikslokin verða!“ sagði Vilhjálm-
ur, og var hinn ákafasti.
,,í dag koma þeir áreiðanlega ekki, að
minnsta kosti þá ekki fyrr en dimma tekur.
En hugsanlegt er, að þeir geri árás á okkur
í nótt, og því réttast, að við séum við öllu
búnir. Við verðum að hækka girðinguna
allt í kring, því þessi ómenni klifra eins og
kettir, svo þeir kynnu að geta klifrað yl'ir
hana eins og hún nú er. Svo verðum við að
búa okkur undir að geta kynt bál, til þess
að sjá til að senda þeim kveðjur okkar úr
byssunum!"
„Þetta er ráð, sem eg þykist sjá, að að
gagni megi konta,“ svaraði Grafton. „Bara
að við hefðum nú nóg vatn,“ bætti liann
hnugginn við.
„Já, það getur vel að borið, að við þurf-
um líða skort bæði á vatni og ýrnsu öðru,
en látum aldrei hugfallast. Hver veit ltvað
morgundagurinn ber í skauti sínu okkur
til handa?“
Eins og Flink hafði fyrir sagt, leið dag-
urinn í friði og spekt. Þeir höfðu nógaðgera
að stækka girðinguna og fylla stóra tjöru-
tunnu af eldfimu rusli til þess að geta kveikt
í því og séð til ef á þyrfti að halda. Mat
fengu þeir engan hvorki til miðdegis né
bvöldverðar, því Flink réði fastlega frá
því að éta neitt, }r\ í að þá mundi þorstinn
ganga nær þeim en ella, og ekki væri það
tilvinnandi.
Vesalings börnin tóku rnikið út af þorst-
anum. Albert litli beinlínis hágrét af þorsta
og lieimtaði vatn í sífellu. Karólína vissi
vel, að vatn var ekki að fá, og var það henni
líkt, að vera ekki að heimta það, sem hún
vissi að ófáanlegt var. Tom, sem þó var
potturinn og pannan í þessu vatnsleysi, var
lang-óviðráðanlegastur; hann orgaði og
grenjaði, eins og hann væri hálfvitlaus,
þangað til Vilhjálmur bróðir ltans rétti að
honum vel útilátinn, og því betur verð-
skuldaðan snoppung. Það dugði, og dreng-
urinn sefaðist nokkuð við ráðninguna, en
það var nú víst mest af því, að liann óttað-
ist, að ella mundi annar snopúngur
srnella á hinum vanganum, en það kærði
Tom sig ekkert um!
XXXVII. KAPÍTULI.
Flink er særður.
Nú datt myrkrið á, og allt í einu laust
upp öskri og óhljóðum villimannanna,
Flink hafði getið rétt til; þeir völdu nóttina
til árásar í annað sinn.
Þeir gerðu nú harða árás á girðinguna frá
öllum hliðum, og gerðu sitt ítrasta til að
fá klifrast yfir liana. Aftur voru kastspjótin
eigi eins títt á lofti, eins og í fyrri árásinni.
Enginn fékk þó klifrað yfir.. En þeir, sem
hæst fengu komist, voru skotnir niður af
þeirn Grafton og Vilhjálmi.
Nú var bál kynt, svo að betur sæist til
að rniða byssunum. Malajarnir voru líka
strádrepnir niður eins og flugur. Árásin
stóð yfir klukkutíma, en þá allt í einu hörf-
uðu þeir frá með sína særðu og dauðu fé-
laga.