Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 165

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
155
væri, hvað þeir þá hefðu fyrir stafni, og
benti hann Vilhjálmi á, að bezt sæi hann
til athafna þeirra og undirbúnings úr trénu
áðurnefnda, þar sem þeir svo oft höfðu
verið á gægjum. Vilhjálmur skildi hann,
þó bágt væri að heyra, hvað hann sagði,
og hljóp þegar til og klifraði upp í tréð,
og hafðist þar við til þess, er fullbjart var
orðið, og skimaði í allar áttir.
Já, heppilegt var, að Vilhjálmur fór á
hnotskóg eftir bendingu Flinks, því óvin-
irnir voru sannarlega á næstu grösum og
ekki iðjulausir. Öllum limböggunum sín-
um höfðu þeir safnað saman í stóra hrúgu,
en eftir því sem þeir þyrptust að, tók hver
sinn bakka á herðar sér. Vilhjálmi brá held-
ur óþægilega við, er hann sá þessar aðfarir,
flýtti sér niður úr trénu og kallaði á föður
sinn. Allar voru byssurnar hlaðnar, og þær
frúin og Júnó komu nú og stilltu sig upp
að baki þeirra feðga til að vera til taks eða
hlaða byssurnar jafn skjótt og þeir skutu
úr þeim.
„Ekki skulum við, sonur sæll, hlífast við
að skjóta á illþýði þetta, er við fáum færi á
þeim, því ef það eigi fær haldið þeim ofur-
lítið í skefjum, þá fer illa fyrir okkur.
Þegar hinir fremstu í Iialarófu Malaj-
anna koniu í skotfæri, kallaði Grafton: „Nii
skjótum við!“ Og tveir af svarta illþýðinu
féllu dauðir til jarðar. Og eftir því sem hala-
rófan nálægðist, dundu skot þeirra feðga í
sífellu, og hvert einasta skot hitti. Þannig
hélt liildarleikurinn áfram svo sem tíu mín-
útur. En nú bar Malajana að stórhópum,
og héldu þeir limböggunum nú fyrir fram-
an sig, sér til varnar gegn skothríð þeirra
feðga. Þannig komust þeir alla leið að girð-
ingunni, og þar köstuðu þeir frá sér bögg-
unum. Heill hópur þeirra féllu samt fyrir
skothríð þeirra feðga, en limbaggarnir bár-
ust svo ótt að, og var dyngt svo upp, að þeir
því miður allt of víða náðu upp að skot-
smugununr á girðingunni. Það leit ekki út
fyiir, að þeir með þessari aðferð hefðu í
hyggju að kynda bál og kveikja þannig í
girðingunni, heldur liitt, að hlaða með
þessu palla til að standa á, og taka svo virk-
ið með álilaupi.
„Eg er hræddur um, að úti sé um okkur!“
sagði Grafton loðmæltur. Hann sá, hvernig
búið var að koma öllu fyrir og búa undir
áhlaup. „Eg hefði heldur kosið, að þeir
Iiefðu kveikt í öllu og framleitt reykjar-
svælu; þá var þó heldur von um að fá leynst
úr greipum fúlmennanna, en nú eru víst
allar bjargir bannaðar!“
„Segðu mömmu ekkert frá þessu, elsku
pabbi,“ sagði Vilhjálmur. „Við berjumst og
verjumst, þar til yfir lýkur, og leggjum alla
lífs og sálar krafta fram, — meira yerður
eigi af okkur heimtað. Þeim hjálpar guð,
sem hjálpar sér sér sjálfur. Felum honum
öll vor efni og allt ráð. „Hann fótstig get-
ur fundið, er fær sé handa þér.“
„Hana, þarna koma þeir. Guð varðvei.tí
þig, drengur minn! Og ef við fölluin,
þá....“
Hann fékk eigi lokið við setninguna, því
óvinirnir ráku' upp ógurlegt öskur, óp og
óhljóð, svo sem væri þarna hópur af trvllt-
um villidýrum. Þeir feðgar þrifu til byssna
sinna í snatri og skutu í sífellu á þenna
tryllta óþjóðalýð, sem nú féll unnvörpum.
En livað hugsaði svona lýður um það, þó
að nokkrir af mönnum þeirra féllu fyrir
byssuskotum; hitt var aðalatriðið, að sækja
fram í gegnum þykkt og þunnt og ná að
komast inn fyrir girðinguna. Þeim tókst
lka í hópuin að ná alla leið að girðingunni
og upp á limkestina. Þá var nú ekki annað
eftir en að sveifla sér yfir, og þá var sigur-
inn vís. — En nú var þeim gerður ofur lít-
ill grikkur, sem þeir sízt átLu von á. í gegn-
um ýlfur og öskur óvinanna og skothvelli
þein'a feðga, heyrðust drunur niiklar, svo
að undir tók í öllu og hrikti í trjánum;
jörðin rótaðist upp, og allt lék á reiðiskjáli,
og óvinirnir féllu unnvörpum, eins og ver-
ið væri að sópa burt flugum! Hvað var að
20*