Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 167

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
157
kynnti sér hina fádæma frjósömu og gróður-
ríku ey, því betur sannfærðist hann um það,
að langréttast af sér væri að setjast þarna að,
stunda landbúnað þar sem eftir væri æfinn-
ar og kaupa sér góðan búgarð með miklu
landrými. Þessu hratt Osborn í framkvæmd
og pantaði sér þegar alls konar jarðyrkju-
áhöld frá Englandi, til þess að geta rekið bú-
skapinn þannig, að einhver mynd væri á.
Að fáum dögum liðnum fékk hann tilkynn-
irigu um, að innan skannns yrðu hin pönt-
uðu landbúnaðaráhöld send til Sidney, og
þar yrði hann að taka á móti þeim.
Það liittist nú svo á, að einmitt sama
daginn og Osborn kom til Sidney, til að taka
á móti landbúnaðarverkfærum sínum, kom
stórt briggskip þar inn í höfnina, og skip-
stjórinn á því skipi tilkynnti. að á lítilli
eyju, er lá á því og því breiddar- og lengdar-
stigi, liefði hann áreiðanlega orðið var við
hvíta menn, er þá hlytu að vera þar strand-
aðir. Þeir höfðu dregið á stöng fárveifu, og
í hana var saumað nafnið ,,Tasmanía“.
Það hafði farið eins og gamli Flink spáði:
Skipverjarnir mundu sjá veifuna og til-
kynna það yfirvöldunum.
Osborn skipstjóri var eigi í neinum vafa
um að hér væri um Flink stýrimann sinn og
Graftonsfjölskylduna að ræða. Og hann fór
þegar á fund skipstjórans og spurði hann
spjörunum úr. Nú var vissan fengin í þessu
máli. Síðan fór Osborn á fund landstjórans
í Nýju-Suður-Wales og skýrði lionum frá
öllum málavöxtum. Hann tók vel í málið
■og sagði:
,,Ei’ þér, herra skipstjóri, viljið fara og
leita þessara skipbrotsmanna, þá fáið þér
vopnaða skonnortu, sem stjórnin ræður yfir,
til leitarinnar!“
Osborn tók fúslega þessu tilboði land-
stjórans, og fáum dögum síðar lagði hann af
stað og stefndi för sinni til Graftonseyjar.
Osborn kom auga á eyna sama morguninn
sem Malajarnir gerðu tilraun til að ráðast á
skipbrotsmennina. Við munum það, að Vil-
hjálmur þóttist sjá skip á ferð sama daginn
og Malajarnir komu til að gera árásina. —
Flink gaf því engan gaum, en kvað það skip
verið hafa einn af bátum Malajanna, er
dregist hefði eitthvað aftur úr. En þetta
skip, sem Vilhjálmur hafði séð, var einmitt
vopnaða skonnortan, sem var að koma þeim
til bjargar.
Það ætlaði nú samt ekki að ganga vel að
finna tryggan akkerisbotn. Það var ekki
neitt spaug að sigla inn undir eyna. Skips-
menn reru milli rifa og skerja til að reyna
að finna sæmilega öruggan botn, en komu
þá auga á Malajana, og skönnnu síðar
heyrðu þeir bvssuskot í sífellu. Það var þeg-
ar Malajarnir gerðu fyrri tilraun jína með
að ráðast á virkið Graftons og þeirra félaga.
Þegar svo skipsmenn stigu aftur á skipsfjöl,
sögðu þeir frá því setn þeir höfðu séð og
lieyrt, en þá var orðið of skuggsýnt til þess
að Osborn gæti farið vinum sínum til hjálp-
ar. En óðara en birti að næsta morgni skyldi
hann hafa þá í huga. Því lofaði liann sjálf-
um sér! En nú bar svo óheppilega til að
blíðalogn var allan daginn, svo að skonn-
ortan komst eigi þangað, sem búið var að
finna henni öruggan stað til að liggja á. Það
drógst því enn um heilan dag að koma skip-
inu í öruggt skipalægi fast upp við strönd-
ina, og í sama bili drundu fallbyssurnar og
heilsuðu svo eftirminnilega upp á Malajana,
að þeir féllu í hópum, en Jreir sem eigi
féllu, lögðu skelkaðir á flótta, og fáum
augnablikum síðar var Osborn skipstjóri
korninn á fund Graftons og fjölskyldu hans,
og þótti kærkominn gestur, eins og lesend-
ur vorir munu fara nærri urn.
Nú var öll hætta liðin hjá, enda léku
mennirnir við hvern sinn fingur af ánægju
og tilhlökkun yfir því, að losna nú úr þess-
ari prísund. Þeir af skipverjum, sem í land
liöfðu farið með skipstjóra sínum, njósnuðu
um allan skóginn, þveran og endilangan,
hvort hugsanlegt væri, að enn kynnu að
leynast þar einhverjar eftirlegukindur, en