Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 168

158
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv»
þeir urðu eigi varir við neitt. Allir höfðu,
yfirkomnir af hræðslu, lagt á flótta til
strandar, og voru nú komnir langt á haf út.
Osborn skipstjóri skýrði nú þeim Graftons-
hjónum frá, hvernig allt hafði gengið til
síðan þau síðast sáust, einnig því, hver
breyting var að verða á lífi hans sjálfs. —
„En eftir á að hyggja, livað segið þið mér
um gamla Flink? Hvernig líður honum?“
„Því miður mjög illa,“ sagði Grafton.
„Hann er særður svo, að heita má að hann
sé að deyja.“
Þegar Osborn heyrði þetta, flýtti hann sér
á fund gamla mannsins. Flink þekkti strax
gamla skipstjórann sinn, það er að segja
á röddinni, því að sjónina var hann sama
sem alve'g búinn að missa.
„Nú, svo að Osborn skipstjóri er hingað
kominn, heyri eg. Það var fallegt og rétt
eftir yður að koma, og það á þessum tíma,
því að nú er eg að leggja upp laupana. Þessu
hef eg stöðugt átt von á, að einmitt þér yrð-
uð til að frelsa okkur úr þessari útlegð. Eg
fæ því elcki lýst, hve vænt mér þykir um, að
þér eruð hingað kominn, og að eg um leið
fæ tækifæri, bæði til að þakka yður fyrir
komuna og taka í höndina á yður og kveðja
yður, áður en eg dey.“
„Vertu ekki að tala um dauðann, Flink!“
sagði Osborn. „Eg vona að þú sért eigi hel-
særður. Eg hef ágætan lækni. Hann sendi eg
í land til þín og hann hjálpar þér til lífsins
aftur.“
„Lækni!“ Flink hristi höfuðið. „Nei, það
er enginn sá læknir til í víðri veröld, er mér
gæti hjálpað. Innan stundar er eg liðið lík.“
Hann spennti greipar á brjósti sér og lok-
aði augunum í kyrrlátri bæn. Allir, er inni
hjá honum voru, fóru út, til þess að lofa
honum að vera einum. Vilhjálmur einn var
eftir inni hjá þessum tryggðavini sínum, til
þess að rétta honurn svaladrykk, ef lrann
vildi, eða hlúa eitthvað annað að honum.
Það leið drykklöng stund. Þá opnaði
Flink augun aftur og kallaði Vilhjálm til
sín.
„Nú, svo að þú ert þá hérna inni hjá mér,
elsku drengurinn minn! Hlustaðu nú vel á
mig: Það er ósk mín og vilji, að eg verði
jarðaður á hæðinni hjá Hndinni okkar, þar
undir trjánum. Mundu að segja foreldrum
þínurn þessa ráðstöfun mína! Og svo verðið
þið öll að muna mig um það, að brýna Tom
aldrei með því, að hann óbeinlínis sé orsök
í dauða mínum. — En nú ætla eg að biðja
þig að kalla á foreldra þína og börnin, og
auðvitað Júnó líka, svo að eg geti kvatt alla
í seinasta sinn.“
Grátandi fór Vilhjálmur inn í húsið og
kallaði foreldra sína og systkini. Osborn og
Júnó að dánarbeð hins trygglynda, gamla
manns. Þau röðuðu sér í fylkingu urn legu-
rúm hans, hann vék vinalegum orðum að
hverjum einstökum. Allir féllu á kné við
rúm hans og kysstu liann seinasta skilnaðar-
kossinn þögul og stúrin, jafnvel grátandi
stóðu þau þarna um stund, nema Vilhjálm-
ur, sem á hnjánuifi hélt í höndina á hinum
deyjandi manni. Nokkur augnablik enn, —
svo andvarpaði hann þungan, höfuðið féll
aftur á bak — og Flink gamli stýrimaður \'ar
örendur.
„Þá er nú þessu helstríði lokið," sagði
Grafton með alvöruþunga í röddinni. Og
lágt bæti hann við: „Sælir eru þeir, sem í
drotni deyja“. Svo fór liann út með konu
sína og börn, en Vilhjálmur og Júnó urðu
ein eftir inni yfir líkinu. áTsalings negra-
stúlkan grét svo sárt, að hjartað ætlaði alveg
að springa.
„Vilhjálmur!" sagði hún, og ætiaði engu
orði upp að fá stunið fyrir gráti, „Júnó
heldur gamli Flink sendur afdrottnisjálfum
til að bjarga okkur öllum. Nú er okkur
bjargað, og þess vegna bjargar drotttinn
honum heim, og tekur hann til sín upp í
himininn!"
,,Já,“ ságði Vilhjálmur, „á himnum er
hann, og“ bætti hann við mjög alvarlegur:.