Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 170

160
FLIN.K STÝRIMAÐUR
N. Kv.
svo lengi bafði verið kyrrlátt og eftir ástæð-
um vistlegt heimili þeirra, og sem þau nú
ætluðu að fara að yfirgefa. Aðeins Vilhjálm-
ur og fáeinir af skipverjum urðu eitthvað
lengur eftir við gröfina. Enduð var jarðar-
förin með því að á gröfina var sett tafla, er
timbursmiður skonnortunnar hafði búið til,
og á hana var skorið nafnið:
Fliiik stýrimaður.
Nú var ekkert framar, er batt Grafton og
fjölskyldu lians við eyna. Skipsbáturinn var
í land kominn til að sækja Grafton og flokk
hans, og skonnortan var tilbúin að flytja
fólk þetta til gömlu átthaganna.
„Nú förum við að búa okkur til ferðar,
kona góð,“ sagði Grafton við konu sína.
Hún kvað já við, en bætti svo við, eins
og henni væri nokkuð þungt fyrir: „Finnst
þér það ekki dálítið furðulegt, bóndi minn,
að nú, er lausnarstundin úr þessari útlegð,
sem eg hef þráð svo mjög, er komin, þá er
eg eins og dálítið ieið yfir því, að eiga nú
að kveðja og skilja við heimilið okkar hér
og þessa fögru ey, sem varð þó til að bjarga
lífi okkar! Þú trúir því nú máske ekki,
bóndi minn, að væri Flink enn á lí.fi, þá
held eg næstum því, að eg mundi sætta mig
bezt við að eyða dögunum hér!“
„Já, en maður má heldur eigi vera um
of viðkvæmur, kona góð,“ sagði Grafton.
,,}á, eg hef verið að hugsa um, sagði nú
Tom, „hvort við eigi ættum að taka með
okkur dálítið af skjaldbökum. Þær eru svo
lostætar og ljúffengar!“
ösborn skipstjóri hló við og svaraði:
„Það var hreint ekki svo vitlaus uppá-
stunga;“ og lét hann nokkra af hásetunum
sækja lieilmikið af jjessum lostætu dýrum.
Brátt stóðu þau öll á skipsfjöl. Það var
létt akkerum, segl dregin að hún, og skipið
tók stefn til hafs. Eyjan varð stöðugt minni
og minni fyrir sjónum vina vorra, eftir því
sem skipið fjarlægðist. Ennþá mátti þó
eygja íbúðarhúsið þeirra, en nú var það
orðið svo lítið — og seinast hvarf það inn
á milli trjánna. En ennþá mátti vel sjá hæð-
ina, þar sem Flink stýrimaður svaf sínum
síðasta svefni. Það var eins og trén umhverf-
is gröfina lians væru í hans nafni að senda
Grafton og fjölskyldunni seinustu skiln-
aðarkveðjuna. Júnó og Vilhjálmur stóðu
á afturþiljum skipsins, og hann stöðugt
með sjónaukan fyrir augunum. Þau rnændu
stöðugt eins og saknaðaraugum á eyna, sem
var að hverfa þeirn sjónum.
Hvorugt mælti orð frá vörum, unz Vil-
hjálmur sagði í saknaðarróm:
„Nú er allt liorfið sjónum okkar, einnig
legstaður vinar míns.“ Hann veifaði húf-
unni sinni og kallaði út í kvöldkyrrðina:
„Vertu ævinlega margblessaður og sæll,
elskulegi Flink!“
Frú Grafton, er stóð við hlið manns síns
framar á þilfarinu, táraðist, er hún heyrði
þessa'saknaðar-uppltrópun sonar síns. Hún
sneri sér að bónda sínum, horfði alvarlega
á hann 02; saoði:
„Aldrei verðum við hamingjusamari né
ánægðari með lífið, en við vorum á eynni,
sem nú er að hverfa okkur sjónum í sein-
asta sinn.“
Grafton svaraði konu sinni ekki, en tók
þegjandi og alúðlega í hönd hennar og
kyssti liana. Svo fóru þau hjón niður undir
þiljur.
Skonnortunni miðaði vel áfram og liafði
inndælis leiði, þ\ í veður var svo hagstætt,
sem ákosið varð. Fjórum vikum síðar hafn-
aði hún sig í Sidney. Nú loksnis var náð því
takmarki, sem átti að ná svo miklu fyrr
með því trausta og vandaða skipi „Tas-
maníu‘„ en sem brást svo lirapallega.
ENDIR.
DRÁTTUR SÁ,
er orðið hefur á útkomu N. Kv. í ár, kemur af
því, að pappírinn, sem í þær átti að fara, kom
svo seint.