Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 43

43
streymdi ni&ur. $á hljóp Hans, eins og fætur
togu&u, lieim til sín til aö koma mylnunni af
stað. En þegar hann kemur að henni, leikur
hún öll á reiðiskjálfi, svo brakar og hrykktir í
hverju trje; og öskrandi, suöandi og æðandi
flýgur inn í mylnuna einliver vera með vængj-
unu Hún var í hvitum kirtli skósíðum, með
mörgum fellingum, og í framan var hún bólgin
út undir eyru. Var þar kominn íSíorínMí-sjálf-
ur. „Jeg hef engan frið liaft fyrir börnunum
mínum“, segir hann, sþau hafa ekki linnt við
mig látum, að jeg færi sjálfur og kæmi þjertil
hjálpar. Hafiiu nú kornið á reiðum Iiöndum,
því nú skal ekki vanta vind; jeg ætl^að hvíla
mig hjerna stundarkorn; jeg hef flogið langar
leiðir yfir höf og eyðimerkur, og verð í fyrra-
málið að vera kominn norður að heimsskauti“.
„Hann ætlar ekki að hafa of langar viðtafirnar
samt“, hugsar Hans Malari; og meðan Stormur
sat í mylnunni og hvíldi sig, kallar Hans konu
sína á eintal, og taka þau ráð sín saman, að
láta Storm ekki sleppa aptur. Jau vindaþeg-
ar bráðan bug að því; og áður en Storm grunar
nokkuð, er Hans búinn að birgja hverja smugu
á mylnunni, og kona hans að tvílæsa dyrununi