Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 61

61
þriggja eða íjögra niílna fjarlægð,' {)á reynir
hann til að taka livorn fótinn fram fyrir ann-
an, en fellur f)á magnlaus til jarðar. Að minnsta
kosti gekk })að þannig til fyrir mjer. — Ein-
ungis f)eir, sem devja alveg iir hungri, geta
frekar skýrt frá þeiin tilfinningum, sem samfara
eru hungursdauða“.
23. Stríð og friður á sömu stundu.
Kveld eitt gekk herramaður nokkur út úr
leikhúsinu i Parísarborg, til að draga ferskt lopt,
því inni var ákaflega heitt. $egar hann kom
inn aptur, hafði annar mabur sezt i sæti hans.
„Herra minn!“ segir hann, „þetta ermitt sæti,
þjer verðið að gjöra svo vel og standa upp.“
Hinn aðkomni leitút fyrir að vera útlendur mað-
ur og svaraði lionumengu en brosti. — „"Þjer verð-
ið að standa .upp!“ segir þá herramaðurinn aptur
bistur, og tekur i kjólkragann á honum. —
þykknar j)á í hinum líka, og nú byrjar ákafleg
þræta á milli þeirra, svo þyrptist að múgur og
margmenni: sJeg skora yður á hólm!“ kallar
loksins hinn útlendi. — «5að er velkomið!“ svar-
ar herramaðurinn; ^jeg heiti B ..., og hjerna er
seðill með nafni mínu og heimili. — BOg jeg