Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 40

40
kringum mylnuvængina og bljesu. Honum
varð fyrst hverft við Jiessa sjón, og liorfði [>egj-
andi á hana; síðan dettur honum í Iiug, aö
jþetta kunni að vera einhvers konar lifandi
vindbelgir, sem sendir sjeu honum til hjálpar.
En hvernig sem [>eir bljesu og tútnuöu út af
áreynslu, gátu [>eir ekki komið neinni hreif-
ingu á mylnuvængina. Já gat Hans ekki leng-
ur setið á sjer, teygði sig út úr glugganum og
kallaði í hópinn: miklir ónytjungar eruð þið!
Getið [>ið ekki hlásið, strákar, svo mjer nægi?
Loptandarnir litu við og fitjuðu upp á hvor
framan í annan, siðan snjeru [>eir bakinu að
Hans. Já kallar hann: heyrið, snáðar, skilið
til hans föður ykkar, að jeg biðji hann að
koma sjálfan, því [>ið eruð svo handónýtir!
Loptandarnir kinkuðu kolli og hlóu að þessu.
5á hugsaði Ilans með sjálfum sjer, að [>að væri
óskaráð, ef hann gæti handsamað svo sem 12 af
þessum vindbelgjum, til þess að hafa þá lield-
ur en ekki neitt, þegar Stormur hefti ekki
tíma til að koma sjálfur. Hann seihlist þá út
úr glugganum, og ætlaði að ná í vængina á þeim,
sem næstir voru; en hann var ekki nógu hand-
fljótur, þvi þeir hrukku frá eins og örskot, og