Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 42

42
mestu ólund, til aft biðja kunningja sinn að lána
sjer fáeina skildinga. Ilimin var þá hulindimm-
um skýílókum, og Hans hugsaði með sjer, að
niikil blessun væri það, ef nú skyldi gjöra
dembu niður yfir garðinn. Hann veit þá ekki
fyrri til, en honum finnst dropi koma á nefið;
hann lítur þegar upp og nasar, og finnur að
farið er að rigna. Iiann horfir þá glaður upp
í loptið, og sjer á bak við skýflók'ana mikinn
sæg eins og af fiðrildum, sem flögruðu innan
um skýflókana, og Ijetu drjúpa sinádropa niöur
úr hverjum anga. Hans fljúga þá strax í hug
vindbelgirnir, og liugsar hann, að þessir hinir
litlu regnbelgir hljóti að vera skyldir þeim.
Hann hugsar sjer þá að styggja þá ekki. eins
og hina, tekur ofan hattinn fyrir þeim, hnegir
sig djúpt og segir: komið blessaðir, regnsvein-
ar mínir góðu! gjörið vel í því að láta
rigna dálítið; jeg sje að þið gjörið eins og þið
getið. En vænst þækti mjer um, ef þið vilduð
gjöra svo vel og skila til hennar Rir/nin(/ár,
móðurykkar, að hún væri velkomin á mitt heim-
yli með drjúga skúr. Að svo mæltu setti liapn
hattinn upp aptur, og keirði hann niður á liáls,
því nú brast á ákaflegur stormur og regnið