Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 45

45
f>egar hún sagði homim nafn sitt, að lmri hjeti
Rignbiff. „3>ú hefur talað börnum mínum vel
til“, segir lnin, „og hafa f>au ekki linnt við mig
látum, fyr en jeg fór sjálf af stað. Jeg er nú
líka komin. En hvað á jeg að gjöra fyrir f>ig?
\rertu samt fljótur, f>vi jeg f>arf víða við að
koma“.
„Vertu blessuð, Rigning mín góð! geturðu
ekki komið til mín svo sem áttumla hvérn dag?x
segirHans ogskellir aptur glugganum, en kast-
ar brekáni yfir konuna. Hún antlvarpar undir
því ogsegir: „æ, lofaöu mjer iit! Jeg þoli ekki
þennan hitaj og jeg lifi ekki undir skráþurum föt-
tim. Eða ætlarðu svona að launa mjer kom-
una?“ Hans ljet sem hann heyrði ekki þetta,
og rjeði sjer ekki fyrir gleöi. Rigning valt
þá út af máttlaus, og lá eins og í öngviti.
Hans tók hana svo í fang sjer, bar hana fram
í búr og ljet hana niður í tómari sá, birgði hann
aptur og læsti svo búrinu vandlega á eptir sjer.
Hana! nti höfum við vind og regn í okkar
valdi! segjahjónin hvort við annað, og þurfum
við sízt að kvíða lífinu hjeðan af.
Daginn eptir var logn og mylnan hreifðist
ekki, og allt vatn var hlaupið niður i garðinum.