Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 38

38
17. Varastu vondan fjelagsskap!
Á þjóðvegi nokkrum stóð einu sinni hátt
eikitrje, þar er dúfa og hrafn höfðu aðsetur
sitt. Sumar eitt í miklum sólarhita kom ferða-
maður þreyttur að eik þessari, og lagðist fyrir að
sofa undir henni; hafði hann lagt hjá sjer boga
sinn og örvar. 3?egar hann hafði sofið stund-
arkorn, tók sólarbjarminn að renna á andlit
hans. Undir eins og dúfan, sem sat upp í
eikinni, sá það, flaug hún niður á grein rjett
yfir höfði hans, og ljet skuggann af sjer falla
á andlit hans, til að skýla því fyrir sólarhitan-
urn. Jegar ferðamaðurinn hafði sofið út, teyg-
ir hann úr sjer og geispar; en hrafninn, sem
er alira .kvikinda meinlegastur, lætur þá drítinn
úr sjer detta beint niður í munninn á mannin-
um, og flýgur svo á burt. Maðurinn sprettur
á fætar í ofboði, lítur upp i eikina, og sjer hvar
dúfan situr; hann þrífur þegar boga sinn, send-
ir henni ör og drepur hana. Jiess vegna segi
jeg: varastu vondan fjelagsskap! Sambúðin
við hrafninn olli dauða dúfunnar.
18. Stormúr og Rigning.
Einu sinni var fátækur maður, sem kallað-