Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 28

28
eins og köttur, en hrökkur opt uiulan, ef þaft
mætir einbeittum manni, sem á það horfir.
Ljóninu veitir ekki af hálfum öðrum fjórð-
ung af kjöti daglega sjer til fyllar. Jar eð
það vill helzt kjötið af nýdrepnum dýrum, og
getur sjaldan fengið af sjer að eta nema einu
sinni af einu og sania hræi, {)á er auðvitað, að
f>að lilýtur að eyða miklum íjölda þeirra dýra,
er {>að leggst á. Og þegar vjer virðum fyrir
oss dauða allra þessara saklajusu dýra, þá skelf-
ingu, sem yfir þau hlýtur að koma, er þau
heyra þytinn af liinu aðsteðjandi ljóni, þá of-
boðslegu dauðans angist, er þau finna, að Ijón-
ið liefur læst þau með klónum, og dauðastríð
þeirra, er ljónskjapturinn bítur þau á barkann
— þá getum vjer ekki annað en undrazt yfir
því þolgæði, sem ekki þreytist, að ala þennan
konung skógarins alla hans æfi, sem stundum
er 70 ár. En ef vjer rennum augunum lengra
út í hinn lifandi heirn, þá sjáum vjer lljótt, að
sama gjörist allt í kriiigum oss, jafnvel þó
minna beri á. Kötturinn kvelur og drepur mýs
og fugla, eins og t. a. m. Ijónið, ogvjerþekkj-
um svo vel þetta dýr, að vjer getum sagt um