Lítið ungsmannsgaman - 01.02.1852, Blaðsíða 19

19
S. Aðalsmaðurinn, bóndinn og hjörturinn.
Einu sinni reið aðalsmaður með öðrum manni
í gegnum skóg, sem hann átti; en svo stóð á,
að konungurinn í landinu hafði fyrir skömmu
látið höggva braut í gegnum miðjan skóginn,
og hafði leitt {)ar í gegnum herlið sitt í leið-
angur. Jegar aðalsmaðurinn sá, hve mjög skóg-
urinn hafði eyðzt við þetta, sagði hann við með-
reiðarmann sinn: „mikið tjón hef jeg haft af
þessu! Jeg stendst ekkireiðari, heldur en þeg-
ar jeg sje, að konungarnir álíta, að öll veröld-
>n sje sköpuð fyrir þá.
jiegar aðalsmaðurinn fór aptur heim til sín,
reið hann yfir akurland hjá landseta sinum.
Bóndi sjálfur var þar skammt frá, og sá til ferða
liúsbónda síns. Hann tekur ofan liattinn fyrir
honum, en tautar í hálfum hljóðum: „fari hann
gráskjóttur, höfðinginn! Hann heldur heimsk-
,ngin syarni, að jegyrki akra mína til þesshann
skuli spreita sig yfir þá þvert og endilangt.
Rjett á eptir þetta sjer bóndi, hvarhjörtur
er kominn og stendur á beit í útfærslu, sem
þann var nýbúinn að græða út úr beitarlandi.
Bann Iileypur þangað í bræði og kallar á leið-
'nni: „gyei þjer, þorparinn þinn! ekki nema það,