Eimreiðin - 01.01.1931, Síða 44

24
TILRAUN DR. HEIDEGGERS
EIMREIÐIN
»Nei, nei, ég danza við
hana«, kallaði Gascoigne.
»Hún hét mér eiginorði
fyrir fimtíu árum«, gall herra
Medbourne við.
Nú þyrptust þeir allir utan
um hana. Einn þeirra greip
báðar hendur hennar ástríðu-
fullu taki; annar brá hendi
um mittið; þriðji gróf hendi
sína í blæmjúkum lokkunum,
er héngu í klösum niður undan
kappa ekkjunnar. Hún kaf-
roðnaði, hún blés upp og
ofan, hún barðist um, hún at-
yrti þá, hún hló, varmur andi
hennar blés um kinnar þeirra
á víxl, og hún reyndi að losa
sig, en engu að síður sat hún
föst í þríþættum viðjum ungu
herranna. Aldrei hefur gefið
á að líta fjörugri mynd af
ungæðislegri samkepni um
töfrandi kvenfegurð að sigur-
launum. En skrítin missýning
var það, er stafað hefur af
rökkurdimmunni í herberginu
og fornlega búningnum, er
þau báru enn, að stóri speg-
illinn endurspeglaði þrjá gamla,
gráhærða, visna afa, sem voru
að glíma um gráföla, granna,
ljóta kerlingu, svo að hlægi-
legt var á að líta.
En ung voru þau: logandi
ástríðurnar sýndu að svo var.
Daðrið í ungu ekkjunni gerði
þá hálftrylta; hún gerði hvor-
ugt, að veita þeim ástaratlot,
né neita þeim um þau með
öllu, og loks fór svo, að þessir
þrír keppinautar tóku að gefa
hverir öðrum ilt auga. Annari
hendi héldu þeir fast í goðið,
en með hinni gripu þeir fyrir
kverkarnar hver á öðrum. Þar
sem nú leikurinn barst fram
og aftur, valt borðið um koll,
og kerið brotnaði í smámola.
Æskulindarvatnið flaut í stríð-
um straumum eftir gólfinu,
vætti á leið sinni vængi á
fiðrildi, sem orðið var gamalt
með hallandi sumri, og hafði
borist þarna fyrir til þess að
deyja. Fiðrildið hófst á flug
og flögraði léttilega um her-
bergið, og settisí á snjóhvítan
kollinn á dr. Heidegger.
»Kyrrir nú, kyrrir nú, herrar
mínir! og þér, frú Wycherley!«
hrópaði doktorinn, »ég hlýt
vissulega að krefjast þess, að
þið hæltið þessum óhemju-
látum«.
Þau numu staðar og hrollur
fór um þau, því að svo virtist
sem öldungurinn Tími væri
að heimta þau aftur frá sól-
ríkri æskunni langt niður í
hrollkalda og skuggalega dali
áranna. Þau litu á gamla dr.
Heidegger, sem sat í útskorna
hægindastólnum sínum og hélt
á hálfrar aldar gömlu rósinni,
er hann hatði náð í innan um