Eimreiðin - 01.07.1938, Síða 34

‘2(>6
ULLARMÁLIÐ
EIMREIÐI^'
námi eignir erlendra ríkisborgara, gegn hæfilegri greiðslu
og samkvæmt réttlátum reglum, vegna hinna óvanalegu
kringumstæðna, sem heimsstríðið hafði í för með sér“. Hins-
vegar virðist því, að sænskir þegnar eigi kröfu á hendur is-
lenzku stjórnarinnar vegna þess að þeim hafi ekki gefist
tækifæri til að gæta réttar síns og að mat það, sem framkvæiut
hafi verið að þeim fjarstöddum, hafi ekki verið bygt á rétt-
látum forsendum, né samkvæmt gildandi íslenzkum lögum. •••
Sérstaklega hafi ekki verið lagt til grundvallar fult verð vör-
unnar, heldur það lága verð, sem ákveðið hafi verið í verzlun-
arsamningnum við Bretland, og auðsjáanlega hafi verið ákveðið
með tilliti til þeirra hlunninda, sem ísland fékk með þenn
samningum. Þar sem sænska stjórnin áliti því, að íslenzk yfu'-
völd hafi ekki tekið fult tillit lil réttinda og hagsmuna sænskra
þegna, nevðist sænska stjórnin til að gera skaðabótakröfu a
hendur íslenzku stjórnarinnar. Þar sem íslenzka stjórnin
kveðist i aðalatriðunum fús til að viðurkerina réttmæti slíkrar
kröfu, vill sænska stjórnin stinga upp á, að óvilhöll matsnefnd
verði látin ákveða hve skaðabæturnar skuli nema miklu, og er
fús til að hefja samninga um skipun slíkrar nefndar þegar
í stað. Ef íslenzka stjórnin þar á móti skyldi halda fast við þa
skoðun, að henni beri engar skaðabætur að greiða, neyðist
sænska stjórnin til að skjóta málinu til gerðardóms, samkvæmt
samningi um gerðardóm milli Danmerkur og Svíaríkis, dags-
7. júlí 1908.
Svar íslenzku stjórnarinnar. Með þessu bréfi sænsku stjorn-
arinnar var málið hafið. Eftir beiðni íslenzku stjórnarinnar bai
danska utanríkismálaráðuneytið fram svör hennar og ástæður 1
erindi dags. 30. júlí 1921. Vísaði það þar til þess, að þó íslenzku
stjórninni þætti mjög leitt, að sænskir ríkisborgarar hefðu orðið
fyrir tapi, geti hún ekki samþykt neinar frekari greiðslur tyrir
vörur teknar eignarnámi. Ef samþykt væri að verða við þessan
kröfu vegna upptækrar ullar, sem Svíar ættu, mundi einnig konia
fram krafa frá dönskum og íslenzkum ullareigendum, og ölhnu
íslenzkum ullarframleiðendum, sem liafi orðið að afhenda ull
sína eins og Svíar, samkvæmt þeim sömu Iögum og gegn söinu
greiðslu. En ef samþykt væri að verða við kröfu ullareigenda,
mundi naumast hægt að neita framleiðendum og eigendum